20022706
20022706


– To sie ni mocie z czego śmioć, bo mama tyż ku tatowi do łóżka wlazła.– No ja, godajom: „jako matka, tako natka”, i musi to prowda być, bo twoja mama, Kaziczku, wiela sie od starki niy odkulła.Co to tam teraz som za burze? Piyrwyj – to były burze! Pamiyntom, jak roz za staryj Polski pizło do nowego kościoła i cołki blicablajter sie od tyj błyskawice skrziwiył na bok. Musioł sie chyba z tego hycu do czerwoności rozgrzoć i go tak skrziwiyło. Kokot, taki wielki blaszanny, co dycko sie za wiatrym krynciył, tyż borok wisioł na doł łepom choby go kery za szłapy ku wieży powiesiył. Było to krótko przed odpustym i farorz tego przeboleć niy umioł. Kto by teraz był to w sztandzie zrobić, głośno rozważowoł. Na szczynście mioł farorz kucharka, kero go niyroz z łopresyje wybawiyła.– Chyba, starziku, kucharka sie tam niy wypnyła na wieżo?– Dej skończyć, Kazik, ty dycko chcesz wszystko naprzod wiedzieć. Kucharka niyroz widziała Harypila, jak po browarskim kuminie na rynkach chodziył, i zaroz i sie przipomniało o nim. Zaszła na targowisko i Harypila trefiyła, jak zaś kole „Krola zdrowia” sie krynciył.– Co to zaś za jaki? O nim żeście nigdy niy wspominali...?– Pomału, inkszy roz ci połosprowiom, dej teraz skończyć. Toż jak Harypil sie dowiedzioł, zaroz sie na to zgodziył, ale niy za darmo, mo sie rozumić. Poszoł z kucharkom na fara i chcioł za to, żeby go farorz zaprosiył na odpustowy łobiod, ale niy samego, yno ze swojimi kamratami. Rybnickie elwry ze sobom sztama trzimały i dycko sie dzieliły, jak yno kery kaj coś przidubnył. Teraz, pomyśloł se Harypil, nadarziła sie ekstraokazjo do wyżyrki i wypicio jakigo dobrego winka. Farorz sie nojprzod wymowioł, chcioł Harypilowi dać pora złotkow, żeby se sami poszli kaj w odpust jaki łobiod zjeść, ale Harypil sie niy zgodziył. Mioł swoj honor, przeca sie wetnył z kamratami, że ich zaprosi na obiod w odpust i to niy bele jaki, yno z blaszannego kokota. Wszystkich kompli zakludziył pod nowy kościoł i pokozoł im tego kokota, kery wisioł rozpaczliwie na kościelnyj wieży. Tyn kokot – prawiył swoim kamratom – zaprosi nas na odpustowy łobiod na fara.Farorz widzioł, że tyn niy popuści, i zgodziył sie na to. Najgorzij było to, że mioł być biskup na łobiedzie i niy wiedzioł teraz, co poczonć.– I co – udało sie Harypilowi tego kokota postawić?– Na toć...! Pół Rybnika sie zebrało pod nowym kościołym, bo sie to zaroz rozniosło po mieście. Harypil skokoł po wieży jak małupica, linki z blicablajtra sie trzimoł, potym sie pasym prziwionzoł, wyprościył ta rułka z blicablajtrym i kokota postawiył tak jak mioł być.Jo to na włosne łoczy widzioł, chocioż żech bajtlym był i ze starzikiym my tam zaszli. Bez mała potym Harypil rzykoł ze swojimi komplami do Antoniczka, żeby ściongnył jako zawierucha, coby juzaś kokota z wieże sciepła, tak im tyn łobiod musioł smakować.

Komentarze

Dodaj komentarz