20030105
20030105


Downij nikaj mie niy ciągło. Nierada ruszałach się z chałpy. No chyba kajś z dzieciskami na wycieczka abo wywczasy. Teraz, jak zostali my sami z Erwinym, jakoś niy poradza usiedzieć na miyjscu. Nosi mie i nosi. Jak roz zakosztowałach saksow w Niymcach, tak teraz ciągnie mnie tam co jakiś czas. Niy, żebych się rozkochała w kraju naszych somsiadow, ale tymu, że idzie u nich zarobić. Erwinowa pynzyjo je niyhersko. Trza fest szpyndlikować. Żeby przeżyć cołki miesiąc, mocka rzeczy muszymy se odmowiać. Wnukowi i jego familji tyż trza pomogać, bo chocioż mo robota, niy zawsze za nia dostowo geltag. Takie teraz nastały usmolone czasy. Bestóż jak yno prziszłach na to, że i tako niymłodo już baba jak jo, poradzi w Niymcach dostać robota, „wziynach sprawy w swoje ręce”. Zdrowie i siły mi dopisujom, zgniyło żech niy je, to czamu se niy pomóc? Od dwóch lot jeżdża w maju i w czyrwcu na zbiyranie podzimek. Robota niy nojgorszo: na świyżym lufcie, między ludziami, a i pomaszkiecić przi nij idzie za darmo. Ważne tyż, że „z pozwolyństwym”, bo za wizom pracowniczom. No, ale legalnie idzie robić w Niymcach yno roz w roku bez trzi miesiące. Teraz musiałach załatwiać tako „na czorno”. Bez mojich przocieli w Niymcach dałach anonsa do gazety. Po trzech tydniach robota sie dlo mie znodła. Ani byście niy zgodli kaj - na farze u polskigo księdza! Miałach tam być gosposiom, czyli sprzontać, prać, biglować i warzyć. Wszystko to samo, co robia w doma, yno tam miałach za to dostać płacone. Na nasze pijondze wcale niymało. Trefiło mi sie rychtik jak ślepyj kurze ziorko. A że sie fest tymu farorzowi śpiychało, za pora dni spakowałach kofry i pojechałach na Westfalio. Trefiyłach do somsiednigo miasta Waltropu, czyli tam, kaj zbiyrom co roku podzimki. Cosik mom szczynście do tego konska Niymiec. Fara i cołko parafio mieściyły się dość daleko od cyntrum i wielkomiyjskigo gwaru. Okrom niylicznych familoków, w kierych przeważnie miyszkali Turki, stoły tam wille i zgrabne chałpki otoczne zielyniom i przepiyknymi kwiotkami. Kościoł boł niy za wieli. Kole niego stoło jednak przedszkole parafialne i pora salek, kaj co jakiś czas zbiyrały sie parafiany na przileżytościowe trefy. Od farorza dowiedziałach sie, że parafio liczy kole 3000 dusz, jednak w kościele niywiela boło ich widać. To niy to, co u nos, że na niydzielnych mszach wszystkie ławki som połne. Bo tyż tam wszystko widziało mi sie inaksze. Po piyrsze farorz wcale niy chodzioł w sutannie. Nosioł czorno koszula z biołym kraglikiym. To yno na parafialne wychodne. Na beztydziyń oblykoł to, co wszyscy. Czynsto po połedniu wsiodoł na koło i turnowoł po dziedzinie. Możno dzięki tymu turnowaniu wcale nie boł bachraty. Dowiedziałach sie tyż, że niy ma u nich rorat ani kolynd. Te łostatnie som yno na specjalne życzynie nikierych parafianów.Fara, czyli miyjsce moji roboty, boła fest łokozało. Stoła w wielkim ogrodzie, na pojstrzodku kierego błyszczoł stowek z czerwonymi rybami. W ogrodowym winklu cieszyła tyż łoko klota z pawiami i japońskimi kurami. Dostałach dlo sia zgrabno izbetka kole kuchyni. Miała wszystkie wygody. Czułach sie w nij jak w sztyrogwiazdkowym hotelu. Jak mi tam szła robota i coch bez te dwa miesiące przeżyła, połosprawiom Wom nastympnym razym.

Komentarze

Dodaj komentarz