No, ale jo tam niy boła łod godanio i suchanio, yno łod sprzontanio, pranio, biglowanio i przede wszystkim warzynio. O te łostatnie nojbardzij się mojim panoczkom rozchodziyło. A musicie wiedzieć, że radzi jedli dużo i dobrze. Jodło musiało być niy yno smaczne, ale tyż szumnie podane. Dość dugo trwało, zanim nauczyłach się tyj sztuki, ale już po miesiącu poradziyłach ustroić stoł tak, że goście, kiere przi nim zasiedli, czuli się choćby na przijęciu u księcia Walii. Niy boła to leko nauka. O niy! Trza boło wiedzieć, jaki na stoł położyć serwis i bysztek, żeby pasowoł do farby tisztucha. Jakie ku tymu świyczki i kwiotki do blumwazy. Jakie kieliszki do biołego, a jakie do czerwonego wina.Goście na fara przichodziyli czynsto. Przeważnie na wieczerzo. Wtedy już od rana robiyłach na tuplowanych obrotach i uwijałach się, żeby ze wszystkim zdążyć. Na tako proszono wieczerzo piykło się dwie gynsi. Ku tymu były tarte kluski (moje gorolskie księżoszki godali na nie knedle) i modro kapusta dymfowano. Jako ciekawostka podom, że gynsi były importowane z Polski, bez co łokozałe i przede wszystkim smaczne. Żeby jednak gości o tym przekonać, trza je boło dobrze upiyc. Piykłach je w cołkości w dwóch piekarokach. Komedyjo w tym, że jedyn piekarok boł w pywnicy. Mocie wiedzieć, coch się natyrała tam a nazot po schodkach bez te pora godzin, zaczym gynsi upiykły się na złoto. Skirz nerwów i dziczynio poparzyłach se łobie ręce. Ło bólu zapomniałach, jak wszystko mi się piyknie udało, a biesiadniki zawijali, choćby tydziyń niy jedli. Aż się dziwowałach, że pięć ludzi poradzi tela mięsa spucować.Musza się Wom pochwolić, że fest byli zadowolyni z mojigo warzynio i śląskij kuchni, chocioż dogodzić niy boło im wcale leko. To skuli rozbestwionych podniebiyń. Coch jeszcze podżyła na służbie u farorzy i coch gyszpantnego w Niymcach widziała, połosprowiom wom nastympnym razym.
Komentarze