20031006
20031006


Tak prawie trefiyło, że z tym trzecim miałach do czyniynio niydugo przed tym, jak zawar łoczy na wdycki. To boła niydziela. Na dworze mróz. W pięćdziesięciu miyszkaniach naszego familoka warzoł się świąteczny łobiod. Nikierzi somsiedzi wracali z połedniowyj mszy. W tym samym czasie, w siyni, na gołyj ziymi leżoł chop łobleczony w zmazane i łobtargane lonty. Leżoł i grzoł plecy o żelazne żeberka hajcongu. Uwidziałach go, kiedy wykludzałach swojigo psa na szpacyr. Niy dało się go niy uwidzieć, choć leżoł cichutko i skulony. Niymyte miesiącami ciało śmierdziało z daleka. Zoduch boł tak łoszkliwy, że ludzie, kierzi musieli kole niego przechodzić, zatykali palcami nosy abo sztopowali na chwila z dychaniym. Jo tyż sztopła. Ale kiedych szła nazot ze szpacyru, niy zaglondałach już na żodyn smrod. Podeszłach ku niyszczęśnikowi i spytałach, czyby niy zjod ciepłyj zupy. Cichym głosym odpedzioł, że ja. Niy czuć boło od niego gorzoły. Jego blado jak papior gymba niy wyrażała niczego. Nawet smutku. To niy była już gymba, yno larwa. W doma przirychtowałach litrok z gorącom zupom, łyżka i trzi sznity chleba w nelonowym bojtliku. Żeby niy boło jak psu, dołożyłach papiórzano deczka w kwiotuszki. Chop słabym głosym podziękowoł i zaroz doł się do jodła. Po leżączku, bo siedzieć widać niy mioł siyły. Jakoś tak za pora godzin poszłach kuknąć na boroka i pozbiyrać moje szkorupy. Onego już jednak niy boło przi hajcongu. Została yno łyżka, bojtlik po chlebie i gorczek z niydojedzonom zupom. Trocha się dziwowałach, że jom do końca niy zjod. Jakoś niy poradziyłach uwierzyć, że mu niy smakowała. Na te pytania odpedziała mi za chwila kamratka z parteru. Toż stało się tak, że kieroś z somsiadek zatelefonowała po straż miyjsko. Wezwani przibyli. A jakże! Przibyli, wykludziyli boroka na mróz i łodjechali swojim autym. Niy zapomnieli przed tym o urzyndowym wylegitymowaniu. Tela! Aż tela abo yno tela. Po mojimu raczyj te drugie. Ktoś go jeszcze potym widzioł, jak klamkowoł do siyniow w inkszych familokach. Po darymicy. Dźwiyrze boły zawarte domofonowymi „wachtyrzami”. O dalszyj historii, a właściwie jeji tragicznym końcu, dowiedziałach się z naszyj gazety. W tym miyjscu niy wiym, co dalij napisać. Targajom mnom miyszane uczucia. Wyrzuty sumiynio z poczuciym winy. Bezmyślność ze zniyczulicom. Zadowom se pytanie: We jakim świecie my teraz żyjymy? Co stało się z ludziami, że takie niyczułe i obojyntne na drugigo człowieka? Kożdy myśli yno o siebie. Odgrodzo od inkszych niywidzialnym murym i udowo, że nic złego się za nim niy dzieje. Niy chce nic widzieć ani słyszeć. Tak przeca sie żyje wygodnij, spokojnij.Czasym jednak trza doprowdy wyńść za tyn swój ciasny świat i obejrzeć go z inkszyj strony. Ale niy yno obejrzeć. Bo obejrzeć to już dzisioj za mało.

Komentarze

Dodaj komentarz