Kole mie przechodziyło mocka ludzi - starych, modych i smarkatych. Wszyscy przeważnie ciągli ku banhowowi. A wiycie, jo łogromnie rada prziglądom się ludziom. Prziglądom i jednym uchym przisuchuja sie o czym godajom. Toż siedza se tak i siedza na tyj parkowyj ławeczce, kręca karkiym roz w prawo, roz w lewo, a że godzina zrobiyła się „obiadowo”, ludzi deptało coroz mynij. Już chciałach dzwignąć zadek i ciść ku chałpie, aż tu nogle zejrzałach coś gyszpantnego. Zaroz ciapłach rziciom nazot na ławka. Z biurowca PZU wyparzył jakiś sztramski panoczek z aktyntaszom pod parzom i stanoł pod nojbliższym stromym. Niy boło by w tym nic dziwnego, żeby niy jego zachowanie. Kipnoł głowa na jedna strona i wartko chycioł się za głowa. Spomiarkowałach, że isto go ucho nogle rozbolało, abo krymf jakiś chycioł. Trzimoł się za te ucho i yno gymbom poruszoł. Wyglondało na to, że cosik wajo z bólu i retongu szuko. Bołach za daleko, żeby posłyszeć, o co mu rychtik szło. Pedziałach se - taki młody i postawny, a już borok. Jeszcze chwila trzimoł ręka na uchu, ale gymbom już przestoł ruszać. Nawet się uśmiychnoł . Potym puścioł ucho i wartko wraziył ręka do kapsy. Aż se oddychłach, że boleść mu przeszła. Za jakiś tydziyń zaś trefiyłach panoczka z takom samom dolygliwościom. Tyż trzimoł się za ucho i som do sia godoł. Epidymio jako, czy co? - pomyślałach. Dopiyro po czasie dowiedziałach się, że młodzioki trzimali przi uchu małe telefoniki, tak małe, że ani ich z dalsza nie boło widać. Jo jeszcze wtedy czegoś takigo niy widziała i niy wiedziałach, że te „coś” nazywo się telefon komórkowy. Czamu komórkowy? Po dzisiok niy wiym. Nijak niy poradza spokopić, co mo taki telefon z komorom wspólnego. Ale niych tam. Jak zwoł, tak zwoł. Dość, że coroz więcyj ludzi zaczło z takimi aparacikami chodzić. Ciepały się w łoczy i uszy. Niy yno na drodze, ale w kinie, kawiarni i lecy kaj ino. A klank miały roztomajty. Jedne myni, drugie więcyj wrzasklawy. Widać, tych, co te komórki wymyślyli, tyż to szterowało, bo ku ańfachowym dzwonkom, wstyrkli do aparacikow rostoliczne muzyczki.Kiejsik wybrali my się z Erwinym na torg. Przi sztandzie z fuzeklami trefiyli my Pelczyno. Kupowała cosik dlo swoji wnuczki. A że kupa czasu minyła łod łostatnigo naszego trefu, dały my się do godki. Wiela my niy poklachały, bo łoroz Pelczynie zaczła grać taszka. Na moje ucho, boły to „Sztyry pory roku” Vivaldiego. Grało i grało w kołko jak najyte. Zanim się jednak Pelczyno dokopała w swoji taszcze do telefonu, muzyka sztopła. Widać tyn, co do nij dzwonioł , niy mioł już zmiyru dużyj czekać. Pomogłach potym kamratce pozbiyrać z ziymi klamorki, kiere bez te nerwowe sznupanie powylatowały ij z taszki.No ja, ale to boło downo. Teraz to i my z Erwinym momy już swoje komórki. Niy mogli my przeca być po zadku za inkszymi. Tym bardzij, że nowomodność stoniała do przipowiarkowego złotka. Co by wiedzieć, czyja komorka prawie dzwoni, nasztelowali my se kożdy inkszo melodio - Erwin Bonanza, jo Koziołka Matołka. Chca wom tu pedzieć, że do żodnego cudzego niy wydzwoniomy, bo komorkowo godka je pieronym drogo. Spytocie pewnikiym, to na co nom łone ? A no na to, żeby se z Erwinym dować sygnały. Som za darmo, a porozumić się idzie. Jak na przikłod Erwin je u kamratow na szkacie, pinkom mu dwa razy mojim koziołkiym. Znaczy to, że mo prziść zaroz do dom. Przeważnie odpinkuje mi jednom Bonanzom, i wtedy wiym, że idzie. Ale trefio tyż tak, że Bonanza zagro trzi razy. Znaczy to, że bydzie trocha niyskorzi. Jeszcze trocha, a bydymy mieć jeszcze większy szpas. Spytocie po jakimu? A tymu, że uczymy się wysyłanio SMS-ow. Erwin już to prawie fasnoł.
Komentarze