Stary dymb - cz. II


Na gorącym piosku pod urwiskiym, kaj my mieli swoja plaża, szło znojść taki malutki dołeczki, usypane jak małe lejki. Na dnie w tym dołeczku siedzioł blank mały chroboczek, kerymu yno spod piosku wystowały dwa klyszczyki. Godali my na nie „Kozy” skuli tych klyszczy podobnych do kozich rogow. Czekały łone w tych dołkach na mrowca. Jak sie kery zabamonciył i wpod do tego lejka, to już sie śniego niy poradziył wygramolić. „Koza” zaś gibko cap tymi klyszczykami i pod piosek wciągła, kaj go na pewno zeżarła. My dycko te „Kozy” cyganiyli. Wciepowali my im do dołka malutki kamyczek abo konsek jegły sosnowyj, a potym my sie śmioli, że dały sie nabrać. Dzisioj to już wiym, że sie te chroboczki „mrówkolwy” nazywajom.Grzoły sie tyż na ciepłym piosku rostomajnte koniki polne, kere umiały gibko skoczyć do luftu przed nami i daleko odfurgnyć. Trza było sie po cichutku ku nimu pomykać, żeby go łapnyć do rynki. Ciynżko było takigo pioskowego konika capnyć. Starszym synkom sie to jednak udowało. Chytali je do rynki, a potym nom, szkwotom, dowali. Mieli uciecha, jak tyn konik wypuściył nom do rączki taki żołty gift, kery łoszkliwie śmierdzioł, ani umyć tego bardzo w wodzie niy szło i czynsto te małe bajtle z żołtymi packami lotały, a starki sie gorszyły.Bawiyli my sie rostomajncie nad tom rzyczkom. Młodsze bajtle budowały zomki z piosku, a starsze łebonie to zaś zastawiali rzyczka dornikami, kolikami i pioskiym, żeby sie woda dźwigła. Chcieli se popływać, a w takij płytkij wodzie niy szło. Sztyjc my sie miyndzy sobom wadziyli, bo jak sie woda za fest dźwigła, to tym młodszym zatopiała te zomki z piosku, kere tak procnie se zbudowali. Dycko nos potym sama Kamionka pogodziyła, bo przerywała ta dornikowo grobla i juzaś my od nowa musieli wszystko robić.Prziglondoł sie tymu wszystkimu tyn wspomniany dymb, kery tu chyba od wiekow stoł i pamiyntoł taki same zabawy naszych starzikow. Teraz to był łon yno pomnikiym. Stoł na niywielkij gorce nad rzyczkom i dźwigoł do gory ku niebu dwie suche wielnoski gałyńzie. Wyglądoł ani jaki samotny pielgrzim, kery dźwignytymi ku chmurom rynkami prosi o trocha dyszcza dlo siebie i młodego, na poł suchego lasa sosnowego, kerymu tyż na pewno pić sie chciało w taki hyc. Niy było dnia, żeby ludzie niy odwiedzali tego uschnytego kolosa. Chruby i wysoki piyń tego dymbu chneda wszystkich prziciągoł. Jednych, coby swoj monogram na nim wydropać, kerych już tela było naokoło i wysoko, jak yno kery mog rynkom siągnyć. Inksi, tacy jak moja starka, przichodziyli ku nimu, żeby se swoji młode lata przipomnieć, kiedy stary dymb był jeszcze żywym stromym.Mie i mojich rowniokow to prziciągały ptoki, kere sie w nim gnioździyły. Nojbardzij nas szpanowały dudki, kere miyszkały w nojwyższyj dziupli. Trocha niżyj pod nimi i z drugij strony miały swoja dziupla czorne dziyńdzioły. Piykne to były ptoki, bo miały na łepach taki czerwone kapelki. - Jak biskupy wyglondajom - dycko starka nom prawiyła. Nojniżyj, ale na tela wysoko, żeby ich żodyn niy szterowoł, miały dlo siebie nojwynkszo dziupla, wielki sowy. Tych my jednak nigdy niy poradzili ujrzeć, bo w dziyń to w nij spały, zaś w nocy, kiedy łone lotały, to my zaś spali.Na te dudki to my poradziyli godzinami zaglądać, jak noszom młodym żarcie i wynoszom kupki. Jak już te młode trocha podrosły, to żodyn z nos sie niy opowożył bliżyj dymbu podyńść. Młode dudki same wystawiały z dziuple dupeczki i robiyły nom z wiyrchu bioły, śmierdzący śmiergus. Jak sie lato skończyło i prziszła jesiyń, skończyło sie chodzynie ku dymbie. Dni sie nom ciągły, choć coroz pryndzyj sie ćmiyło na dworze. Prziszoł wieczor, to żech dycko starka nagabowoł, żeby nom o dymbie łosprowiała, kiedy już iść ku nimu niy mogymy. Starka wtedy brała jegliczki, wyciągała skrzinka z kolorowymi kulkami wełny ze sprutych cwitrow i zaczła sztrykować.

Komentarze

Dodaj komentarz