Kyndroz lotoł śnim naokoło rynku, a ludzie sie yno na bok z drogi cofali i śmioli sie przi tym do rozpuku. Po długij szamotaninie i wyrobianiu rostomajntych sztelongow udało sie w końcu Ludwikowi wyskoczyć z tych przilepionych do kyndroza galot, ale jak sie kapnył, że mo sagi zadek, kalup sie za nim puściył przi niykończoncych sie rykach i śmiychu rybnickich dziołchow.Kiedy Anusia znojdła sie ze wszystkimi smolniokami na rybnickim rynku, to miała sposobność ujrzeć swojigo galana lotać ze sagom rziciom za kyndrozym naokoło rynku. Goniył borok te swoji przilepione rajtpompki, a te jak na złość cołki czas przed nim uciekały. Dopiyro jak sie kyndroz porządnie zmochoł, to padnył jak sznita kole szałfynstra rybnickiego piernikorza. Tam go Ludwik dopod, gibko serwoł śniego te galoty i jeszcze gibcij ich na swoja rzić wciągnył.Kyndroz był tak zmochany, że stanyć na szłapach już niy poradziył i musieli go na miejscu zarżnyć, coż kiedy żodyn przi sobie noża ni mioł. Bez mała musieli boroka na śmierć załechtać, coby potym do śpiywki pasowało.Ludzie w Rybniku mieli ubaw niy z tyj ziymi. Tak sie to wszystkim podobało, że do rana fajrowali na rynku. Anusia już tyż swoja gańba straciła i prziszła ku niyszczynsnymu rajterowi, chyciła za kark, prziciongła do sia i głośno cmukła go w lico, a potym do wszystkich zebranych na rynku ludzi pedziała:– Tyn abo żodyn! Wszystkich tu na świadkow biera, że yno za Ludwika sie wydom!Ludzie zaroz głośno zaczli wołać: „Gorzko! Gorzko!”, i Anusia jeszcze roz prziszła ku osłupiałymu Ludwikowi i dała mu kusku prosto w gymba.Wszystkim sie podobało, ludzie sie piyknie bawiyli, ale niy podobało sie to dowodcy od tych nimieckich „ułanow”, oberlojtnantowi Achimowi von Wiltzkowi, kery biydnego rajtera Ludwika i wszystkich pozostałych pruskich wojokow, kerzi na kyndrozie jeździyli, do haresztu zawrził. Po tym zdarzyniu Anusie gańba było sie kaj pokozać, bo wszyjscy na nia palcym pokazowali i szeptali miyndzy sobom. Poszła w nojbliższo sobota do farorza na zapowiedzi dać. Że była tyż krom piykności i mądro, toż kozała mamulce kołocza napiyc i poszła potym z tym przistrojonym mertom paketkiym do dwora, kaj wojsko kwatyrowało, i zaprosiyła oberlojtnanta za starosty na wesele. Achim von Wiltzek, jak jom ujrzoł we dźwiyrzach, podkrynciył se gibko fonsa do gory i zaprosiył do swojij kwatyry, kaj jom uważnie wysłuchoł, yno pojońć niy poradziył, czamugynał łonego za starosty weselnego chce wziońć. Dziwiło go to bardzo, pyto sie jom, za kogo sie to wydowo, kiej tukej prziszła. Anusia sie piyknie do niego ośmioła i z wrodzonom skromnościom godo:– Jo myślała, że her oberlojtnant dobrze wiedzom, czamu żech po nich prziszła. Kaj żech miała iść prosić, jak niy tukej, przeca biera se za chopa tego waszego „ułana”, kery sie z konia na prosioka przesiod. Oberlojtnant sie yno roześmioł i wol niy wol musioł z haresztu Ludwika wypuścić.Na weselu byli wszyjscy ci pruscy „ułani” i do kupy ze starostom śpiywali:„W Rybniku na rynku, kole piernikorza,Jechoł chop na świni, wołoł dejcie noża.Noża mu niy dali, świnia załechtali,Krupniokow niy było, ale miynso sie straciyło...!
Komentarze