Bez pora lot cołko familijo szporowała na wszyskim, coby synek mogł wysztudyrować na doktora, bo to by sie im nojwiyncy widziało! I jak już było tak daleko, że uzbiyrali wiela było trza, to go ze miyszkiym piniyndzy do tego wielgigo miasta wyprawili, ale łon tam zamiast wziońć sie do nauki, woloł hulać ze kamratami po kaczmach i piniondze roz-dwa przepuścił. Bezto ledwie przetrwoł do latowych feryji, a potym poszeł piechty do dom. Piniyndzy na nocleg ni mioł, to po drodze społ po stodołach abo kaj pod dymbym. Jedyn roz przibroł sie na woz do cyrkuśnikow. Miyndzy nimi był taki mały chopeczek, co sie łogromnie mondry łokozoł, a doł synkowi tako hrubo ksionżka, co w ni cosikej pisało po łacinie, a padoł, coby sie śni uczył! Synek podziynkowoł i wciepł jom do tasze, a przipomnioł se ło ni dziepiyro, jak chcioł łojcom łoczy zamydlić. Zamiast wziońć sie do roboty na gospodarce, udowoł, że sie sztyjc uczy tyj łaciny, a potym zaczon chodzić we niedziela na mszo do somsiednich parafiji, niby to na pońć, ale szło mu ło to, coby swojigo farorza niy spotkać, bo łon by go już ze tyj łaciny wyegzaminowoł!
Na podzim synek zaś powandrowoł ze piniondzami do Krakowa, ale nic sie niy poprawił, yno huloł dali. Jedyn roz jak tak popijoł we kaczmie, spotkoł chopa ze swoji wsi i tyn istny go poznoł, a potym łopedzioł wszystek jego fatrowi. Łojciec wyczekoł spokojnie do feryji, bo zamiarowoł, ze swojim synkiym po chopsku pogodać:
– Isto teroz już wszyski chorobska znosz, a poradzisz ich po łacinie pomianować? – załgoł sie.
– A co byście chcieli wiedzieć, tatulku? – Synek niczego niy przeczuwoł.
– Jo bych tak chciał wiedzieć, jak sie mianuje ta egzyma, co jom mo nasz Francik na gymbie?
– Pryszczatus pyskus! – wypolił synek.
– No a ta laksyra, co starka sztyjc dostowo? – sprawdzoł dali łojciec.
– Bolus dupulus srakulus…
– Ty giździe zatracony, my se tu łod gymby łodyjmujymy, a tyś taki?! – wrzasknoł tatulek. – Jo ci dom srakulus, jak cie siekna pasym bez rzić, to cie bydzie boleć niy yno dupulus, ale kwiom sie łoblejesz! – a skoczył ku synkowi, ale łon niy czekoł, yno uciekoł, a potym bez pora lot sie we wsi niy pokozoł.
Prziszoł dziepiyro, jak nauki pokończył a łotwarł piyrszo aptyka we Rybniku. Synek do śmierci spominoł, że yno dziynki tatulkowi nauka w las niy poszła!
Komentarze