W przedwojynnych kalyndorzach drukowali te jego piykne opowiostki. Jednak starzi ludzie pamiyntajom go nojbardzij z radyjoka Katowice, kaj kludziył audycje po śląsku jako „Karlik z Kocyndra”. Rącz yno te radio powstało, to Karlik te swoji błozna przez cedzitko ludziom opowiadoł. Te radyjoki to tam piyrwyj niy były taki herski, bo kastla była z drzewa wielko jak dziyżka i czynsto yno szło bez słuchawki słuchać, kere sie podłączało do takich dziurek kole wielkij gołki na przodnij stronie. Gołkom tom krynciło sie takom jegłom po kryształku, żeby łapnyć jaki zynder. Mało kery mioł w doma radio, kere już głośno grało, przeca to był wtedy wiynkszy luksus niż dzisioj nowoczesne kino domowe. Starka mi opowiadała, że u nich we wsi yno jedyn nojbogatszy pampoń mioł taki radio i poł wsi chodziło tam słuchać beranio od „Karlika z Kocyndra”. Jak na zolyty prziszoł karlus, to zaroz sie go wypytowali, czy majom radyjok w doma, bo to była miara bogactwa. Niy wiym, wiela tam prowdy w tym było, ale starka opedziała mi jedne śmiyszne zdarzynie. Prziszoł tyż na zolyty jedyn karlus ku cerze od somsiadow i jak sie go pytała ta mamulka, eli majom w doma radio, to pedzioł, że majom taki najnowsze, prosto z Berlina prziwiezione i wcale sztromu do niego niy trza podłączać, bo tyn radyjok jest na byndale. Jak chce sie go posłuchać, to trza siednyć na taki gysztel i byndalować. Czym pryndzyj sie byndaluje, tym radyjok głośnij gro. Jak to ta sąsiadka usłyszała, to zaroz śnim godać swojij cerze zakozała. Borok karlus sie niy umioł ani na wsi pokozać, bo nojmłodszy brat od tyj istnyj roznios to po wsi i dziecka za nim wołały: „Dziwejcie sie! Idzie zolytnik z radiym na byndale...”.To niby śmiyszne, ale jo tyż miyszkoł po wojnie pod lasym, kaj wcale sztromu niy było i karbidkami sie świyciyło. Przidałoby sie taki radio na byndale. Za akwariom z gupikami dostoł żech od kolegi taki stare radio kryształkowe i co to uciechy było w doma! Zaroz żech sie wypnył na gruszka, żeby antyna powiesić, a to wcale niy było tak łaps. Trza było drot długi na dwadzieścia metrow przeciągnyć z tego stroma aże na stodoła i potym do izby. Piyrsze, co my słuchali, to była „Radiowo czelodka”, kero Stanisław Ligoń po wojnie do życio powołoł. Wiela to było uciechy posłuchać naszyj godki w radio. Słuchawki żech wraziył do waszpeka, coby głośnij grało, i wszyjscy my wtedy słyszeli fanzolynio od Kaczmarka, Lichtonia, Gustlika, Maryjki i Kokotki. Dycko mi sie wtedy przipominało te „radio na byndale” ze starczynyj opowiostki. We wsi potym już „kołchoźniki” podłączyli i chodziyli my do starki słuchać, bo miyszkała we wsi.Potym doczekoł sie człowiek czasu, kiedy już sztrom nom podłączyli i bakelitowe radio Pionier szło se na cołki karpyntel puścić. Do dzisioj pamiyntom ta śpiywka, kerom sie dycko audycja „Radiowyj czelodki” zaczynała: „A dalij, a żywo, do Karlika na piwo...!”.Dobrze, że dzisioj ni ma komputerow na byndale, bo jak bych to pisoł? Nogami deptać i rynkami klupać po kneflach.
Komentarze