Tyn zwyk to już nojbardzij odczuwo młody pon, bo wynochwili go bardzo downo tymu ci, kerym niy stykało za swoji wypić. Byli to przeważnie niyrobisze, elwry, łaziki, ochyntole abo zwyczajne brynery, kerzi yno czekali na sposobność, żeby sie za darmo natintać. Wyłazili take chachary na droga ze sztachetami abo drągami w gorści i niy przepuściyli żodnymu żyniokowi. Zastawić wtedy było blank ajnfach, bo przeca yno landauerami abo bryczkami młodo pora do kościoła jechała. Nojwiynkszy taki ochyntol chyciył konia za uzda i niy wypuściył, podwiel młody pon i drużbowie niy wciepali do huta okupu, ale musiało być tego tela, coby stykło w szynku kupić kożdymu cyntla i kufel piwa. Niyroz przichodziyło do swady, a czynsto do haje, i nojwiyncyj wtedy do powiedzynio mioł starosta weselny. Broł za szkrabikel takigo elwra i przitrzimoł pod hyrdoniym, aże cołki orszak przejechoł. Brali tyż wtedy młodzi panowie za starostow nojwiykszych pakrow ze wsi, bo wtedy taki ochyntole ni mieli wiela do godki, dostali pora czeskich na piwo i po fertiku.Niyskorzij to starości brali już gorzołka i kieliszek ze sobom, żeby zastawiaczom poloć i wykupić sie przez szlaban. Z tego tyż czasu pochodzi znano śpiywka:„Jeszcze roz za czeski, jeszcze roz za czeski, do tyj małyj plaskoweczki!” itd., bo po jednym mieli za mało, to „szperowniki” brali ze sobom taki plaskate flaszki blaszanne, do kerych se kozali naloć aż pod gwint, żeby se niyskorzij wypić w ciyniu na rancie.Dopiyro niyskorzij tyn zwyk nabroł takigo troszka ludzkigo wyglondu. Zastawiacze zaczli sie przeblykać dlo niypoznaki w rostomajnte lonty i bardzo czynsto całki tyjatry przi tych szlabanach wydziwiali. Do takich już bardzo komicznych scyn należało przebleczynie sie za dziołcha w odmiynnym stanie, fest zaawansowanym, i udowanie, że zastawiony młody pon jest sprawcom tego brzucha, a teraz jedzie do ślubu z inkszom. Czasami to zastawiała już nawet z żywym dzieckiym na rynce, kere głośno płakało, niby to zostawiono lipsta w towarzystwie niydoszłyj szwigermutry, kero wielce wygrożała niydoszłymu ziyńciowi, trzimanom w rynce nudelkulom abo tyż wielkom warzechom.Czynsto tyż zastawiacze przeblykali sie w cygonow, kominiorzy i inkszych cyrkuśnikow.Trza tu tyż pedzieć, że czym bardzij znani i lubiani we wsi byli młodzi, kerzi na ta nowo droga życio sie zdecydowali wkroczyć, tym wiyncyj na nich tych szperow czekało. Idzie pedzieć, że jest to miara poszanowanio, kero na Śląsku dalij jeszcze jest w zocy i gelduje.Biyda takim żyniokom, kerzi uciekajom sie do knifow, żeby szpera ominyć abo tyż wykupiom sie wodom we flaszce zamiast gorzołki. Tacy bydom mieli popapane i przeważnie cołko rodzina na tym traci, bo ich majom potym za kombinatorow, kerzi od reszty społeczności odstowajom.Wszystki te tradycje, jak dzielynie weselnego kołocza, trzaskane szkło przed siyniom u młodyj pani (polterabynd) i na koniec te wszystki szpery są piykne. Mają łone stare korzynie i w naszyj śląskij społeczności – wedug starych przipowiostkow – znaczą, że młodzi bydom mieć szczyńsci i żodno przeszkoda w życiu nie bydzie im straszno.Jeszcze jedna powiarka sie tu tyż ciśnie, kero żech od dziecka zapamiyntoł: „Kto sie żyni i buduje, tego sie niy żałuje”.
Komentarze