Wszyski moje starki

We takich małych miejscowościach jak wtynczos Żory były, starki a omy sie znały abo jeszcze ze szkoły, abo po sąsiedzku, bezto jo tyż znała wszyski kamratki łod moji starki Elzy, bo czynsto do nos zaglondały, a jako jo miała im godać, jak niy – starko? Dzisio to by dziecka na nich padały „pani”, ale downi sie niy „paniowało” i musza przyznać, że jo takigo słowa niy znała, podwiel, żech do szkoły niy poszła, kaj żech sie polskigo uczyła. U nos sie godało „paniczko”, ale to se mogli starsi dozwolić, a niy taki smarki, co jeszcze ani do szkoły niy chodziły! Mój tatulek, co było mu już bez trzidziyści, tyż słowa piyknie dobiyroł, a na wszystki starsze baby (taki jak jego mamulka) godoł: matko, a na te jeszcze starsze tak samo jako jo: starko! Po prowdzie, to jo trocha żałuja, że już tak teroz ni ma! Ponoć niy wszyndy na naszym Ślonsku tak godali, ale yno tam kaj ta moda łod Czechow prziszła. Łoni jeszcze sto lot nazod we wsiach na starszych wołali „panimamo” abo „pantatinku”, było to już troszka staromodne, ale godało sie tak ze szaconku.
Jak we piyndziesiontych latach na Ślonsk prziszli przibytne, skuli tego wszyskigo niy poradzili sie ze Ślonzokami dogodać. Pamiyntom, jak moj ujek, nojmodszy mamulczyn brat, co mu dwaścia lot było, padoł: matko, taki jednej babeczce, tak na łoko kole piyndziesiontki, to łona sie na niego rozciepała: Nigdy matką nie byłam, całe życie panienką jestem!
A synek jom niy chciał urazić! Nasze omy sie tyż gorszyły, jak sie im, co niy tak, jako trza było, padało! Było mi już ze dwanoście lot, kej mie posłali do ciotczynej kamratki, co miyszkała we takim starym familoku. Tam we dźwiyrzach stoły dwie starki zajynte godkom i jo wlyź niy poradziła, bezto zaczłach: „bardzo panie przepraszam”, a łone nic! Padałach se, jak to som nasze baby, to sprobuja po naszymu: Roztomiłe paniczki…, alech niy skończyła, bo jedna śnich sie rozprzezywała, że mie w doma niy nauczyli do starszych szaconku, bo do nich „starko” sie godo!

Komentarze

Dodaj komentarz