Pokuta, to je pokuta! Choćby niy wiym jak mi sie to niy widziało, to musza to zdzierżyć! Trza było bez miasto przyńś ze czornym urbinym, a potym we chałpie zetrzić go chlebowom skorkom a na koniec skorka zjeś!
Nasz kościelny kejś godoł, że tyn popioł do sucio na Popielec rychtuje sie ze palmow łod łońskigo roku, a nasz ujek Albin padoł, że to je wongel drzewny, yno poświyncony, ale z tym to tyż roztomańte komedyje były! Zaroz sam Wom łopisza dwa taki cufale.
Jak jo jeszcze była bajtlym było u nos dwóch kapelonkow. Jedyn to był taki wigyjc, a rod jaki szpasy robił, a tyn drugi to był chop łogromnie poważny, a tego mu kamrat ni mog wydarować i sztyjc mu tam cosikej wyrychtowoł!. Jak prziszoł Popielec, to tyn wesoły ksiynżoszek robił czorne urbiny na poł czoła, a tyn poważny, to yno taki znaczki przi wosach. No to wszyski babska ustawiły się do tego statecznego, bo przeca maluśki urbin był myni widoczny! A tyn drugi to se zapamiyntoł, a kombinowoł, coby zaś tu pobzdurzić! Za rok nasuł bezmała kamratowi popiołu ze pieca, ale niy spodziywoł sie, że skuli tego bydzie tako łostuda! Cołki szczyńści, że tyn stateczny kapelonek suł yno do wosow, bo sie potym tego giździarstwa do niydziele wymyć niczym niy dało, isto we tym piecu cosikej musiało być nasmolone.
Ta drugo historyjo przidarziła się moji kamratce ze roboty, dość pora lot nazod. Ta baba niy była ze Ślonska, ale delszy czos już u nos miyszkała, jednako naszych zwykow niy znała. Jak sie rozchorowała jeja szwigermuter, to se zażyczała, coby i niywiasta popiołu we Popielec prziniosła ze kościoła.
A ile tego mam przynieś i w czym? – spytała sie kamratka, a dowiedziała sie, że troszka do książki do rzykanio. Poleciała zaroz do zakrystyje, łotwarła ta ksionżka, wsadziła kościelnymu pod nos a padała, coby chciała, ale tyn był jakiś „niykumaty” a niy szło sie śnim dogodać, dziepiyro farorz sie kapnyli ło co ji idzie, a nasuli hojnie!
Komentarze