Jedyn chop chodził ku niymu dwa razy we tydniu. Dycki lyki nowe dostoł, ale jakoś niy było mu lepi! Jeś niy poradził, a bezto był coroz chudszy: gymbulka mioł teroz na jedne umyci, ôczka wyblyszczōne, rychtik jako tyn ślyź wymoczōny! Doktorōwej dziywce, Zuzce ôgrōmnie żol było tego boroka, bo jeszcze rok nazod był to gryfny a wyżarty panoczek! Wtynczos ku doktorōwi prziszoł jedyn modszy kamrat po fachu i jak ujrzoł takigo umynczōnego czowieka, co szeł załōmany ku dźwiyrzōm do siyni, zaroz ze ciekawości spytoł sie starego doktora, co tymu biydokowi je?
– To ni ma biydok, yno bogocz, kamracie! Mo gospodarka, dwa młyny a kupa pola! – ôdpedzioł stary doktōr.
– Ale co mu je? – dopytowoł sie dali mody.
– Społknōł kejś wosy ze gowy, do żełōndka sie dostały, a teroz wylyź niy poradzōm!
– A je na to jaki lyk, kamracie? Modymu doktorowi, to niy dało pokōj.
– Ano je, to ślyź wymoczony ze kościami zjedzony! Wosy sie na kości ôwinōm, a żełōndek ôpuszczōm!
– To czamu mu tego niy powiysz doktōrze? – mody niy poradził tego spokopić.
– Bo ôn mo jeszcze kupa talarkōw, co mogōm prziś do moji kapsy! – ôśmioł sie stary doktōr.
To wszystek słyszała doktōrowo dziywka, bo pod dźwiyrzami podsuchowała. Zaroz wciepła plyjt na pleca a szła szukać tego chorego boroka. Niy minyło ani pōł roku, a chop, chocioż sie u tego wywołanego doktōra niy pokazowoł, sōm wyzdrowioł, zaś był śniego nazod gryfny a wyżarty panoczek pod fōnsym. Jednego dnia wele doktorōwej wille stanyła elegancko bryczka zaprzōngnyto we dwa wypasione siwki, bo tyn uzdrowiōny chop przijechoł po doktorōwo dziywka – swoja wybawicielka! Ôżynił sie śniōm potym i tak to Zuzka ôstała wielgōm gospodyniōm na tyj resztōwce majōntku, co chopu jeszcze ôstała!
Co było dali ze pragliwym doktōrym, toch sie już niy dowiedziała i pedzieć Wōm, roztōmili, ni moga, ale isto kara bosko za ludzki krziwdy go potkała, a jakby tak sie niy stało, toby sprawiedliwości na tym świecie niy było, co padocie?
PS. U nos w dōma sie godało harynek, ale ślyź tyż sie słyszało.
Komentarze