Po naszymu
Starka Bulino dała modej jedna dobro rada, bo padała ji tak:
– Jakoś to bydzie, dziołcho! Znōm takigo jednego ôwczorza, co na czary fest pōmōgo, możnej i ciebie pōmōc bydzie umiōł, bo ta żaba isto ci uczarowała, ale to możnej niy była ani żaba, ale Skarbnik, bo ôn sie rod we żaba przemiynio, abo jaki jeszcze inksze giździarstwo, kiej taki mściwe?
Pocieszōno dziołcha poleciała do ôwczorza a ôn ji padoł, co mo zrobić, ale musiała mu ôbiecać, że mu pogrzyb wyprawi cołkiym jak gospodorzowi, bo ôn żodnego na tym świecie już niy miōł a bardzo sie starōł ô to, kery go pochowie.
Jak modo prziszła do dōm zaroz zarżła czornego kokota, jego krwie nachytala do flaszeczki a skowała w kapsie ôd zopaski. Potym kokota ôparziła a zaczyna go szkubać. Ciepała piyrzi na ziym a godała przi tym tak:
– Czorne piyrzi do żaby!
Kupka piyrzo rosła a żaby zaczyny wyskakiwać ze wszystkich garcōw. Było ich już tela, że siōngały do poły nogi ôd stoła a ôna godała dalij :
– Czorny łeb do żaby, czorne szłapy do żaby... – i frōnkła tym, co pomianowała, na pojstrzodek izby.
Tak wyciepła flaki a serce, a potym se zrobiła mało pauza i podziwała sie na kupka, a tam leżały żaby ôbżarte jak banie, nō to ôna poszła ku dźwiyrzōm, ôdewrziła ich dokorzōnd, a ze kapsy we zopasce wyciōngła nóż, poloła go krwiōm ze flaszeczki a cichym głosym zaśpiywała:
– Podtel było wszystek do żaby, teroz bydzie miynso ze żaby, teroz bydzie czorny nōż i czorno krew... – a ciepła nōż we sōm pojstrzōdek kupki żob.
To byście chcieli widzieć, jak ône uciekały, aże cołki prōg wydeptały! Jak ôstatnio żaba wyskoczyła na dwōr, dziołcha gibko dźwiyrze zaparła, a pomazała kapkom kokotowej krwie wszyski ôkna a dźwiyrze. Teroz już była isto, że te ōszkliwe żaby nazod niy przidōm! Yno jeja szwigermuter sie ôgromnie dziwowała, skōnd sie im tela żob na zegrōdce wziyno, bo wszystek do cna wyżarły, niż poszły kaj ku stawōm. Ôd tego czasu modzi żyli se zgodnie a siedym dziecek sie dochowali. Jak za pora lot umrził stary ôwczorz, to go jak gospodorza pochowali, a postawili mu piykny pōmnik na grobie na starym cmyntorzu za wsiōm.
GRYMLINO
PS. Dziękuję panu Alojzemu Zimończykowi za pomoc w śląskiej korekcie.
Komentarze