Dwie libsty Zeflika

 

 Po naszymu

 

We niydziela po niyszporze potkali sie dwa kamraty Zeflik a Gustlik. Zeflikowi trza było dobrej porady, bezto zaczōn:

– Wiysz Gustlik, chciołbych sie ôżynić...

– To sie ôżyń chopie! – Gustlik mu na to. – Je żeś doś stary, jeszcze trocha, a bydziesz do kolybki bez bryle zaglōndoł!

– Ja, ôżynić to jo by sie ôżynił, yno mōm jedna starość...

– Co, frele zdatnej do żyniaczki niy mosz? – dziwowoł sie Gustel.

– Mōm aże dwie i to je ta starość...– wzdychnōł se Zeflik.

– To se weź ta, co ci wiyncy przaje! – radził mu Gustlik.

– Kiej ône mi ôbie przajōm !

– To weź se ta gryfniyjszo, a fertik! – doradzoł Gustlik kamratowi, ale Zeflik był coroz bardzi markotny:

– Ale ône sōm ôbie gryfne, niy umia wybrać...

Na tako godka to sie już Gustlik wkurził:

– Ôgromnie żeś je gupi Zeflik, jo bych wiedzioł, co zrobić! Ty zrōb tak: udowej, żeś je chory, lygnij se do łōżka, ale nojprzōd powystawiej na izba wszyjski klamory, jaki yno mosz w dōma!

– Tyn Gustel to je szprymok! – pomyśloł se Zefek i tak tyż zrobiył. Wycis na pojstrzodek szrank po starce, co coluśki lata stoł we antryju, wywalił na ziym wszyski lōnty, prziniōs kōłkastla a szibnōł niōm pod dźwiyrze, kole ôkna wysuł wielgi kosz ôstrużyn a byfyj ôd niybogi mamulki wcis wele łōżka. Lygnōł se potym a Gustlika posłoł po młynorzowo Kaśka.

Dziołcha przileciała cołko we nerwach! Zaroz przi dźwiyrzach wpadła do kōłkastle, pozbiyrała sie, ôtrzepała kecka, przeskoczyła kupa ôstrużyn, potym buła lōntōw, ôbleciała szrank a byfyj i już była przi Zefliczku. Piyknie go przikryła pierzinōm i zaczyna se śnim godać.

Po Kasinych ôdwiydzinach Gustel polecioł po Maryjka ôd Gymbalōw a padoł ji, że Zeflik je chory. Dziołcha sie nojprzōd spytała, eli se śni Gustlik szpasów niy robi, a potym utrziła rynce do zopaski, wziyna świyncōne zieli a społu ze Gustlikiym szła ku Zeflikowi. Ledwie ôdewrziła dźwiyrze wleciała do kōłkastle. Podziwała sie po izbie a dała sie nojprzōd do usprzōntanio klamorōw. Jak już był porzōndek, przistōmpiła ku Zeflikowi, ôbejrzała mu gowa, eli mo ciepło, a potym poszła do kuchynie. Za tym, co Maryjka warziła piełōnek ze kamelkami kamraty dali sie do godki:

– Teroz już isto wiysz Zeflik, kero se weźniesz? – zaczōn Gustel.

– Dziynki żeś mie ôświycił – jo se wezna ta robotno!

GRYMLINO

Komentarze

Dodaj komentarz