Haneczka bōła ôgrōmnie wkurzōno jak sie dowiedziała, że Tadek zaś tyn rok pojedzie do sanatorijōm. Ôna bōła tam yno roz, tak ze trzi lata nazod, ale wszyjski te chacharstwo widziala i to ji stykło! Jak wtynczos przijechała nazod do dōm, to zaroz prziszła ku mie sie troszka pouskargować: – Dziołcho, co jo przeżyła! Te babsko, co sy mnōm izba miało, to sztyjc kajś po wieczorach łaziyło, a to na jakiś dancingi, a to kajś ze chopiskami po barach… Na dziesiōnto we wieczōr zdōnżyć niy poradziyło, a potym mie budziyło we pojstrzōdku noce, bo bez ôkno do izby lazło, taki frechowne bōło! Dobrze, że my miały izba na dole, bo co by bōło, jak by tak ôna sleciała, a gyry se połōmała! Jo sie cołki czos dziwowała, po co tako zdrowo baba do sanatorijōm przijechała? Ôna zaś na mie godała, że siedza we izbie jak sopuch, kej tela chopōw po świecie loto, a baby mode do kafyje pyto. A nojważniyjsze je to, że ślubne ôd tych babōw a chopōw nic ô tym niy wiedzōm!
A teroz Tadek jechoł do Ustrōnio! Na szczyńści niy bōło to zaś tak daleko i za godzina szło tam autym dojechać, bezto Haneczka ugodała sie nojprzōd ze cerōm, a na drugi roz ze synym, coby pojechali ś niōm „starzika” nawiydzić. Tadkowi to sie myni widziało, bo Haneczka wszyjskim jego sanatoryjnym kamratōm godała, coby mu zrobiyła, jakby sam mioł co na boku! Po trzech tydniach Tadek był nazod: wypoczynty a ôpolōny, chocioż to bōł już poczōntek zimy. Isto kajś tam do solariōm poszoł, chocioż sie prziznać niy chcioł. Godoł, że po lufcie wiela łaziył i ôd wiatru sie isto ôpolył! Haneczka udowała, że mu wierzi, ale, jak yno dorwała ôd niego komōrka, to mu skasowała wszyjski nōmery, co ich niy znała. Za pora dni bōła u znajomkōw wielgo haja! Tadek chcioł zwōnić do chopa, co u niego hrubszo robota załatwiył – malowani cołki chałpy we pojstrzōdku, a tu nōmer ôd telefonu mu sie straciył! I tak przepod mu wielgi zarōbek, ponoć bez dziesiyńć tysiyncy. Tadek potym godoł, co chcioł zarobić na rajza do Rzimu, a tak nikaj ze Hankōm niy pojechali, bo kasy niy bōło!
Komentarze