Już w szkole my sie ugodali, że prosto z różańca idymy w trojka, to znaczy jo, Ziga i Stanik, do zegrody od Rojkow, kaj wisiały na płonce piykne czerwone jabka. Liście już z tego stroma wszystkie spadły i te zimowe jabka wisiały i kusiły nos teraz jak diosi. Co roku my je nawiedzali, toż radowali my sie fest i jak yno my amyn usłyszeli, sztartli my zaroz ku Podlesiu. Stanik mioł ze sobom taszynlampa, ale świyciła mu choby janiczek, bo okozało sie, że przez cołki różaniec mioł jom w kapsie oświycono. Teraz my psinco widzieli, a pora przikopow trza było na hanysowyj łące przeskoczyć. Ziga wpod jednom szłapom do przikopy i bulgało mu w szczewiku przi kożdym kroku. Wrocić sie chcioł du dom, ale jak my ze Stanikiym mu te jabka przed ślypiami namalowali, to niy było mowy, żeby z nami niy poszoł.Dochodziyli my ku dymbie, kery za łąkami samotnie stoł miyndzy polami na miedzy, jak Ziga padoł: – Synki! Tak cima jest dzisioj, a przed Wszystkimi Świyntymi dycko umrziki, kerzi sie powiesili, wyłażom z grobow i przichodzom w te miejsce, kaj sie powiesili. Pamiyntocie, jak sie na tym dymbie pora lot tymu chłop powiesiył?Nom zaroz dech chyciyło i łoba ze Stanikiym stanyli my choby na komynda. Serce nom bić zaczło bardzij, a tu ta diosecko taszynlampa światło dowo choby cygareta i niy idzie ku dymbie szajna puścić. W końcu przemogli my strach i idymy pomału ku tymu dymbie, bo yno kole niego szło przyńść, bo tam było wolne od łostrynżnic, kere cołko miedza obsiadły. Jak my byli z osiym metrow od dymbu, usłyszeli my szuszczyni, choby ktoś szoł po opadnytych suchych liściach. My zaś sztopli i stanyli jak wryci i nasłuchujymy. Wszyjscy my słyszeli głośne stynkanie chłopa, tak ani by wielki gwołt robiył. W tyj samyj chwili ujrzeli my wisieć na konorze dymbu jakoś czorno i wielko postać, kero kolybała sie na boki, tak choby jom wiater ruszoł na tle trocha jaśniyjszego nieba. Stynkanie coroz bardzij było słyszeć, a Ziga godo wystraszonym głosym: – Padoł żech wom, nic yno tyn wisielec prziszoł ta swoja gałyńź wypróbować.Sztartli my zaroz do zadku choby młode sorniki i nazod ku wsi przez hanysowo łąka, ale keronek my trocha pomylili z tego strachu i bardzij ku stawie my lecieli. Szłapy nom tonyły w marasie, bo tam przikopa przed samym stawym sie rozlywała. Wszyjscy my wody ze szlomym nabrali do szkarbołow i jak my sie już na droga dostali, to już nom dech chytało, toż my stanyli i wylywali my tyn maras ze szczewikow. Radowali my sie, że nos tyn wisielec niy łapnył, ale z rojkowych jabek były nici, odechciało sie nom.Za jakiś czas dowiedzieli my sie od Józika we szkole, że jego brata przed Wszystkimi Świyntymi trzi utopki ze hanysowego stawu chciały załatwić, jak łon prawie załatwioł sie pod dymbym na miedzy, bo go morzisko wziyno i niy umioł już du dom dolecieć. Udało mu sie jednak uciyc, ale po mantel, kery se powiesił na konorze, musioł dopiyro po widnioku iść w samych Wszystkich Świyntych.
Komentarze