Dyć to Eduś, stary kamrat, kerego żech chyba z dwadzieścia rokow niy widzioł. Uradowali my sie oba z tego niespodziywanego spotkanio i tak od słowa do słowa zaczon mi opowiadać, jaki to mioł szczyńści tela grzibow nazbiyrać. Cołki wielki dwa kosze mioł samych prawokow – i to jakich! Wszystkie młode, zdrowe i jednyj miary choby ich nasztancowoł. Nadziwić żech sie niy poradziył, że teraz w listopadzie tela grzibow sie pokozało. Pytom sie Edusia, w kerym lesie taki piykne grziby rosnom, to mi cołko historyjo o nich pogodoł.– Wzion mie somsiod wczoraj rano do auta i pojechali my tam, kaj co roku jeżdżymy aże ku Dobrodziyniu. Chleba żech se wzion i termos z tejym, bo przeca cołki dziyń bydymy po lesie chodzić. Jak my już tam zajechali, to tak jak zawsze kożdy poszoł w swoja strona, żeby jedyn drugimu przed nosym niy zbiyroł, momy tyż swoji sztele. Było już możno kole połednia, a jo mom w koszyku yno dwie liszki i jedna surowiotka. Las cołki splondrowany, wszystki gadowy poprzewracane, chyba jako wycieczka musiała być pryndzyj niż my. Słoneczko grzoło jak diosi i siod żech se pod stromym, żeby coś przekąsić. Wyciągnył żech se moje sznity, termos z rukzaka i zabiyrom sie do jodła. Za drugim bajsym słysza, że coś mi za plecami szuszczy i jakoś ciepły luft mi dmucho po karku. Oglądom sie pomalutku, bo myśla, że to jaki zając abo sornik, ale ujrzoł żech coś, co mi zaroz dech chyciło i spocił żech sie siarońsko. Stoji ci kole świyrczoka taki mały potworek cołki sagi, trocha yno człowieka przipomino. Skora mioł cołko pomarańczowo, łeb wielko jak wiertel, ślypska wylezione na wiyrch, z kerych jakiś blyski wylatowały w moja strona i grzoły, aże mie parziło po gymbie. Rynce mioł jakiś krotki, ale za to szłapy mioł trzi, tak mi sie nojprzod zdało, potym sie okozało, że to łogon był, na kerym sie podpiyroł choby kangur. Jo stoł jak zamurowany, ani ruszyć żech sie niy umioł. Trzimia w rynce tyn termos i łoroz tak choby mi go kery wyrywo na siła, musioł żech go puścić. Termos choby po sznorce pomalutku prosto do tego ludzika w lufcie idzie. Stoł tyn gizd pomarańczowy w tym samym miejscu pod świyrczokiym i jak termos już był przi nim, to mu z łepy tako rułka wylazła, wsadziył jom do termosa i cołki tyj mi wyduldoł. Poklepoł sie po basie i kiwnył mi pazurom, żebych szoł za nim. Jo czuł szłapy choby z waty, ale ida za tym podskakującym stworym. Znojd żech sie na małyj polance, kaj stoł okrągły, cołki przeźroczysty, choby ze szkła, wielki waszpek. W pojstrzodku siedzioł drugi taki pomarańczowy ludzik, kery do mie wymierził jakomś rułom. Już po mie, żech se pomyśloł, yno żech zdążył sie przeżegnać, jak blyskło z tyj ruły. Oślepiyło mie w momyncie i yno usłyszoł żech taki gwizdanie w uszach. Za chwilka żech sie spamiyntoł, ale już tych gizdow niy było. Jo leża na polance, a kole mie rośnie taki mały zdrowy prawoczek. Urwoł żech go i w tym samym momyncie urosnył w tym miejscu drugi, jak kropla wody podobny do piyrszego. To jo zaś urwoł i juzaś trzeci wyloz. Już cołko hołda ich mom natargane, a te durch wyłażom ze ziymi. Zaszoł żech po mój kosz, ale miejsca zabrako na te prawoki i durch targom i na kupa ciepia, a przi tym wołom tego mojigo somsiada. Trwało dobro godzina, zanim mie usłyszoł. Cołkigo „czinkusia” my tymi prawokami zaciśli. Trefiyło mi prziść śnimi na torg, bo kto by tela grzibow zjod. Mosz, weź se jedna kupka odymie za darmo. Możno zaś trefia tego ufoludka, kery mi moja herbata z „czoskiym” wypiył.
Komentarze