Józef Kolarczyk
Po śmierci proboszcza Reisnera obowiązki administratora parafii rybnickiej od marca do maja 1808 roku pełnił ksiądz wikariusz Antoni Helwich,
Kolejnym proboszczem mianowano księdza Michała Schneider (1772-1837). Kierował on naszą parafią w latach 1808-1837, był także dziekanem dekanatu żorskiego. Był duszpasterzem w Rybniku blisko 30 lat. Urodzony 22 września 1772 roku w Żorach, w latach 1784-1789 kształcił się w gimnazjum cystersów w Rudach, wyświęcony 24 września 1796 roku. Delegowany poza Śląsk był kapelanem w Ostrzeszowie i Starych Koziegłowach, a następnie proboszczem w Pyskowicach. Ciągle jednak zabiegał o powrót do pracy duszpasterskiej na Śląsku, dlatego z początkiem maja 1808 roku skierowany został do Rybnika jako proboszcz. W latach 1820-1821 zbudował obszerne probostwo w sąsiedztwie kościoła (obecny klasztor sióstr wizytek). W 1828 roku przyczynił się do postawienia kapliczki z figurą św. Antoniego na skrzyżowaniu ulic Mikołowskiej i Żorskiej, gdzie po latach stanął kościół św. Antoniego. Zmarł na atak serca 18 czerwca 1837 roku w wieku 65 lat.
Ksiądz wikariusz Potyka, po śmierci proboszcza Schneidera od czerwca do grudnia 1837 roku (sześć miesięcy) pełnił obowiązki administratora parafii rybnickiej .
Proboszcz w czasach tyfusu głodowego
W latach 1837-1860 funkcję proboszcza rybnickiego sprawował ksiądz Franciszek Ksawery Ruske (1795-1860), dziekan dekanatu żorskiego. Urodzony 2 sierpnia 1795 roku w Krakowie, wyświęcony 16 kwietnia 1821 roku. Obowiązki proboszcza w Rybniku objął 21 grudnia 1837 roku, nominację na urząd dziekana otrzymał 31 maja 1858 roku. W tym samym roku przystąpił do koniecznego remontu pokrycia dachu i wieży rybnickiego kościoła. Za jego urzędowania powiat rybnicki i ziemię śląską nawiedziła wielka zaraza tyfusu głodowego, która spowodowała śmierć tysięcy ludzi. Zmarł 24 czerwca 1860 roku w wieku 64 lat.
Po proboszczu Ruskem, od czerwca 1860 do lutego 1861 roku (siedem miesięcy) obowiązki administratora parafii pełnił ksiądz wikariusz Bowrotch.
Duszpasterzem żorski dziekan honorowy
Z kolei dziekan honorowy dekanatu żorskiego, ksiądz Edward Bolik (1823-1899) był proboszczem w latach 1861-1899, czyli 38 lat! Urodzony 26 maja 1823 roku w Naczesławicach, wyświęcony 1 lipca 1849 roku. Parafię rybnicką objął 25 lutego 1861 roku, przedtem był duszpasterzem w Berlinie. Posługę rozpoczął od wzbogacenia wystroju wnętrza kościoła parafialnego, do czego zaangażował poznanych w Berlinie artystów – malarza Bochenka oraz rzeźbiarza Jandę. Rozpoczął starania o podział swej rozległej parafii, co zapoczątkował utworzeniem w 1897 roku nowej parafii pw. Bożego Ciała w Jankowicach. Był gorącym zwolennikiem sprowadzenia do Rybnika oo. franciszkanów. Zmarł 16 września 1899 roku w wieku 76 lat. Spoczywa w zachowanej kaplicy grobowej na Górce Kościelnej w Rybniku, w sąsiedztwie kościółka akademickiego.
Budowniczy nowego kościoła
Ksiądz dr Franciszek Brudniok (1879-1926) sprawował funkcję proboszcza w latach 1900-1923 (23 lata). Urodzony 13 maja 1856 roku w Gliwicach, wyświęcony 13 lipca 1879 roku. Parafię rybnicką objął 19 kwietnia 1900 roku. Był budowniczym kościoła św. Antoniego z Padwy (obecnej bazyliki), czym na stale wpisał się na kartach historii miasta. Jego posługa przypadła na trudny okres pierwszej wojny światowej (1914-1918), następnie powstań śląskich i plebiscytu (1919-1921). Po zmianie państwowości i włączeniu powiatu rybnickiego do Polski w lipcu 1922 roku, od 22 lipca 1923 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał w szpitalu św. Juliusza w Rybniku. Zmarł 10 lutego 1926 roku w wieku 69 lat i został pochowany w krypcie grobowej pod posadzką kościoła św. Antoniego w Rybniku.
Wikariusz generalny wojska
Ksiądz Tomasz Reginek (1887-1974) był proboszczem w latach 1923-1939 (16 lat), pierwszym polskim duszpasterzem po zmianie państwowości, dziekanem dekanatu rybnickiego od lutego 1931 roku. Urodzony 7 marca 1887 roku w Dobrzeniu Wielkim, wyświęcony 18 czerwca 1914 roku. Parafię rybnicką objął 22 lipca 1923 roku i od razu przystąpił do tak poważnych inwestycji, jak remont kościoła św. Antoniego oraz budowa obszernego Domu Parafialnego. W 1924 roku udał się w daleką podróż do Ameryki Południowej, był w Brazylii, Chile, Boliwii i Peru. Celem tej podróży było rozeznanie warunków w krajach, gdzie zamierzano osiedlić emigrantów z Polski.
Z jego inicjatywy w latach 1923-1929 powstało sześć nowych placówek duszpasterskich, wyodrębnionych z parafii macierzystej pw. Matki Boskiej Bolesnej w Rybniku. Po wybuchu drugiej wojny światowej, tuż przed aresztowaniem przez gestapo, w grudniu 1939 roku opuścił kraj. Podczas wojny pełnił funkcję wikariusza generalnego Polskich Sił Zbrojnych na Bliskim Wschodzie. Po wojnie osiadł w Stanach Zjednoczonych. W 1957 roku oficjalnie zrezygnował z urzędu proboszcza parafii Matki Boskiej Bolesnej w Rybniku. Po 34 latach pobytu na emigracji, w grudniu 1973 roku powrócił do Polski i zamieszkał w Oleśnie. Zmarł 27 stycznia 1974 roku w wieku 86 lat i pochowany został na cmentarzu przy drewnianym kościółku św. Rocha w Dobrzeniu Wielkim, obok grobu swych rodziców i brata, księdza Kaspra Reginka.
Artykuł ten można przeczytać także w aktualnym wydaniu „Nowin”.
Żródła: niepublikowane opracowanie Ludwika Musioła „Parafia Matki Boskiej Bolesnej w Rybniku (monografia historyczna)”, 1963; „Słownik biograficzny duchowieństwa (Archi)diecezji Katowickiej 1922–2008”, pod red. ks. prof. Jerzego Myszora, 2009; oraz innych dostępnych opracowań, publikacji i wydawnictw.
Komentarze