Przeganiał rodzinę wokół domu, jakby byli stadem bydła, a nie bliskimi mu ludźmi. Biedna Agata robiła co tylko mogła, żeby wyżywić gromadkę dzieciaków i męża–nieroba, bo Antek żadnego posiłku nie opuścił, choć nigdy grosza do domu nie przyniósł! Pewnego dnia nie miała już naprawdę co do garnka włożyć i postanowiła nałapać rybek w strumyku, który płynął na końcu wsi. Ale i tam jej się nie powiodło. Sak pozostał pusty, nie było w nim ani ryb, ani raków. Agata usiadła nad brzegiem i zaczęła płakać z bezsilności. Wtedy biegnącą obok polną drogą nadszedł braciszek z pobliskiego klasztoru. Wiózł na targ pełny tragacz ryb z przyklasztornego stawu. Zagadnięta przez niego Agata opowiedziała mu o swej trudnej sytuacji. A potem braciszek pozwolił jej wybrać dwie ryby na obiad. Kobieta sięgnęła po dwie najmniejsze. Zakonnik, widząc jej skromność i uczciwość, dorzucił jeszcze jedną słusznych rozmiarów i przyrzekł jej pomóc naprawić leniwego męża.
Okazja ku temu nadarzyła się kilka dni później. Antek był tak pijany, że ledwie dowlókł się do domu i padł na łóżko jak kłoda. Agata z doświadczenia wiedziała, że teraz będzie spał do następnego ranka. Posłała więc najstarszego synka do klasztoru. Od razu przybyli dwaj rośli braciszkowie, wsadzili chrapiącego Antka na wielki tragacz i zabrali ze sobą.
Rano Antek obudził się w jakiejś dziwnej izbie i przestraszył się, bo nie wiedział, gdzie się znajduje. Na palcach wykradł się przed dom, a tam był jakiś nieznany mu niewielki ogród otoczony murem. Nie znalazł z niego żadnego wyjścia, choć obszedł go dookoła. Gdy tak się przechadzał, obok niego ni stąd ni zowąd pojawił się ktoś, kto przypominał człowieka. Osobnik ten był wysoki i barczysty, nosił brunatną koszulę do ziemi przewiązaną konopnym sznurem i miał dziwnie wygoloną głowę. Antek zagadał do tego dziwaka, a ten najpierw pokazał palcem na oba uszy, a potem położył go na ustach. Ten gest Antek zrozumiał: ten ktoś jest głuchy i nie mówi! Ale znacznie mniej podobało mu się dalsze „ręczne” tłumaczenie przybysza. Wręczył zdumionemu chłopu grabie i pchnął go lekko ku stercie śmieci, które leżała na ścieżce. Potem Antek dostał widły i ładował nawóz do taczek, kopał ziemię, podlewał rośliny i tak do wieczora, o głodzie i bez picia. Woda do podlewania roślin była brudna, więc nie nadawała się do wypicia, a w małej studni, która stała na środku ogrodu, był tylko piasek. Kiedy słońce zaszło, ledwo dowlókł się do izby, z której rano wyszedł. U wezgłowia leżała kromka chleba i obtłuczony kubek pełny zimnej wody. Następnego dnia sytuacja się powtórzyła. Choć znalazł w końcu jakieś drzwi, które gdzieś prowadziły, to były zamknięte na głucho! A kiedy zerknął przez dziurkę od klucza, to zobaczył po drugiej stronie znacznie więcej takich stworzeń jak ten „niemowa”, który pędził go do pracy, i prawdę mówiąc nie wiedział, co o tym myśleć. Trzeciego dnia dostał pracę przy murze. Załadowywał kolejną taczkę chwastów, kiedy usłyszał głos swojej żony Agaty. Kobieta rozmawiała z ich sąsiadką:
– Wiecie sąsiadko, coś się stało z moim Antkiem, śpi już trzeci dzień, po tym jak się tak we karczmie ochlał! Ja tak sobie myślę, że on chyba umarł i trzeba będzie iść do księdza i pogrzeb zamówić!
– Zwariowałaś babo, ja tu jestem, słyszysz mnie! – krzyknął rozsierdzony, ale kobiety za murem rozmawiały dalej, jakby go nie słyszały.
– A skąd na to weźmiecie sąsiadko, przecie ten pijanica wszystko do karczmy wywlókł! Teraz to już się chyba za to smaży w piekle! – dorzuciła mściwie sąsiadka, której Antek też parę razy zalazł za skórę.
Teraz chłop dopiero zdał sobie sprawę, gdzie się znajduje: on trafił do piekła, a te dziwne osobniki to bez wątpienia diabły! Rogów wprawdzie nie mieli, ale on widział przecież ich ogony, które były takie długie i włochate, że owijali się nimi w pasie!
Tego dnia jednak te straszne diabły dały mu znacznie wcześniej coś do zjedzenia i jakiś słodki napój do picia... Co było potem, Antek nie pamiętał, ale następnego ranka obudził się w swoim łóżku. Obok niego spała Agata.
– Szczęście, że żyję, bo długo bym tam nie wytrzymał! Nie oddawaj mnie, kochana żonko, tym diabelskim oszkubkom! Ja się poprawię! – krzyknął Antek głośno, wyskoczył z łóżka i pobiegł do chlewa, gdzie zajął się obrządzaniem bydła. Od tego czasu zmienił się bardzo na korzyść. Wiele pracował i nie pił już gorzałki.
Komentarze