We „andrzejkowy” wieczōr dziołchy sie kejś zbiyrały do kupy we keryjś chałpie, a przi leśnym tyju a kołoczu, tam spiywały, grały we roztōmańte gry abo ciepały pantoflym ku dźwiyrzōm, a na kōniec se tyż powrōżyły ze wosku. Nikere, te co sie niy boły, szły ô pōłnocy„trzyńś płot”.Mōgły tyż w nim sztachety zawiōnzać szlajfōm, co jōm cołki wieczōr miały we wosach abo szły ukraś szczypy ze porōmbanych kulokōw! Ze tych wszyjskich rzeczy szło se powrōżyć, jednako po szczypy trza boło iś do sōmsiada abo jakigo gryfnego synka. Bezto we ta jedna noc wszyjski psy we wsi były dycki uwiōnzane.
Isto se spōminocie, jak żech Wōm pisała pora lot nazod ô dziołsze, co se powrōżyła jakigo bydzie miała galana. Moja starka dycki godała, cobych tego niy robiyła, bo to sie tam dioboł pokozać może i jo sie tyj starczynej rady trzimała, ale ta starczyna kamratka sie ôpowożyła a zdrzadło do rynki wziyna! Ujrzała tam tako straszno gymba, że ji zdrzadło ze rynki wyleciało, a ôna prasła na ziym! Nojgorsze, że ta wrōżba sie wypołniyła. Dziołcha wydała sie za gryfnego synka, a jak prziszoł ze piyrszej wojny, to mioł tako straszno gymba, jak tym straszek ze zdrzadła, taki bōł poharatany!
Inkszo starczyna kamratka uloła ze wosku chopa ze brodōm. Dłōgo pannōm bōła, ale w kōńcu sie wydała. Wzion se jōm stary aptykorz ze Rybnika, co już trzi baby pochowoł, ale starczyno kamratka go przeżyła ô kupa lot.
Jedna tako frelka – cera ôd młynorza tyż se chciała we świyntego Andrzyja powrōżyć i szła „trzyńś płotym”. A że bōla ôgrōmnie przebiyrno, to synki sie ji po cichu ôdgrożali, że ji jaki szpas wyrychtujōm! Jedyn skowoł sie za tym plotym we krzach, a jak dziołcha zaczła wrōżba to sie ji pokozoł, a wrzasknoł: Jo je dioboł, wezna cie! Ôna ôd tego przestrachu na ziym padła i już do sia niy prziszła, a za pora dni umrziła!
Jako widzicie roztōmili, czasym ze taki wesołyj graczki, przidōm i płaczki!
Komentarze