Ôstatni podzimowy ôdpust przipado na świyntego Mikołoja. Zdorzało sie we tyn dziyń, że ôdpustowe sztandy we śniegu stoły, ale dzieckōm to niy wadziyło! Yno plaspatrōnami niy szło wtynczos strzylać! Ludzie niy poradziyli sie jednako doczkać, coby sie dowiedzieć jako tyż pogoda bydōm mieli na Godni Świynta, bezto se jōm chcieli wywrōżyć. Jedni zaczynali już ôd 4 grudnia, a godali: „sztworty grudziyń jaki, potym cały grudziyń taki!” Drudzy zaś mieli inksze zdani, bo tuplikowali: „Barborka po lodzie – Wilijo po wodzie!”. Jeszcze inksi zaś godali tak: „Jako pogoda Maryjo (08.12) zwiastuje, takich dni szterdziyści ôbiecuje!”. Dziołszki, co im Lucka bōło na miano, zaś rachowały dwanoście dni ôd świyntyj Łucyje (13.12.), bo sie tyż godało: „Ōd świyntej Łucyje aż do Wilije rachuj dwanoście dni, ône ô prziszłym roku pedzōm ci”. I tak jeszcze wiela by se ludzie mōgli wrōżyć, ale małokedy sie te ludzki wrōżby społniały, bo jednym do przikładu wyszło, że moj mioł być ciepły ale bez dyszcza a drugim na ôpy. No, a pogoda na Godni Świynta dycki bōła tako, jako Pōnbōczek doł! Jak mi bōło piyńć lot, to sie trefiyła Wilijo bez śniega, a jo se takij Wilije niy poradziyła ani przedstawić! Coluśki dopołednie siedziałach pod ôknym we kuchyni, a dziwałach sie na dwōr, eli już lecōm ze tego nieba te biołe floki, a tu nic! W dōma mie pocieszali, że możnej śniyg spadnie na drugi dziyń, cōż kej jo go potrzebowała dzisio! Jak przed wieczerzōm zaczło suć, to jo natargała cołko kupka papiōrkōw, a posułach cołki stōł, kaj mamulka ze starkōm postawiyły już wilijno wieczerzo! Wyporzōndzić to już bōło za niyskoro, bo na niebie świyciła piyrszo gwiozdka, ale co mi uszy przeszkrobały, to mi przeszkrobały! I na tym godka sie skōńczyła, bo żodyn niy chcioł słōchać, że jo tak chciała podziynkować Pōnbōczkowi, że mie wysłōchoł, a śniyg doł!
Komentarze