Jedna z nich przydarzyła się kilkanaście lat temu mojej serdecznej przyjaciółce – Monice i opowieść tę znam z jej relacji. Krótko przed uroczystością Wszystkich Świętych Monika wybrała się do swojej cioci, która mieszkała wtedy pod Poznaniem. Planowała, że w drodze powrotnej razem z ciotką odwiedzi groby swoich dziadków na jednym z poznańskich cmentarzy. Pomoc cioci byłaby w tym względzie nieodzowna, bo ową nekropolię niedawno przebudowano, a Monika była w tamtym miejscu ze swoją mamą prawie trzynaście lat wcześniej. Tak się złożyło, że pociąg z Wrocławia do Poznania przybył mocno spóźniony i moja przyjaciółka nie zdążyła na przesiadkę do S., gdzie mieszkała ciotka. Następny pociąg odchodził w tamte strony dopiero za dwie i pół godziny. Wobec tego kobieta postanowiła, że tymczasem zajrzy na cmentarz. Po krótkiej jeździe tramwajem dotarła do jego bramy głównej i skierowała się do biura zarządu. Niestety było ono zamknięte. Może to sprawiła tak wczesna pora dnia albo trwające wciąż prace modernizacyjne, bo słychać było w oddali odgłos pracujących maszyn budowlanych. Grób babci Moniki znajdował się w starej części cmentarza, gdzie niewiele się zmieniło i po kilkunastu minutach poszukiwań udało się go kobiecie odnaleźć. Pomodliła się nad grobem, zapaliła znicze i postanowiła wyruszyć dalej, na poszukiwanie grobu dziadka. Kiedy wyszła ze starej części cmentarza, skierowała się w lewo i po kilku krokach zatrzymała się zaskoczona. Wszystkie stare drzewa zostały tam wycięte, a na ich miejsce posadzono nowe. Po starym platanie, pod którym powinien się znajdować grób dziadka nie było śladu, ale Monika doszła do wniosku, że z całą pewnością jest blisko tego miejsca, bo do płotu okalającego cmentarz zostało nie więcej niż siedemdziesiąt metrów. Zaczęła się rozglądać po okolicznych nagrobkach, ale żaden z nich nie wydawał jej się znajomy i tak błądziła przez prawie godzinę. W pewnym momencie stwierdziła, że chyba się zgubiła, bo całe otoczenie wydało się jej obce. A tu jak okiem sięgnąć nie było nikogo, kogo mogłaby spytać o możliwość dojścia chociażby do głównej bramy, ponieważ musiała się czym prędzej udać na dworzec, żeby zdążyć na następny pociąg do S. Zrozpaczona zawołała na głos: Dziadku pomóż! Wtedy niespodziewanie zerwał się wiatr, a jego podmuch porwał pustą reklamówkę leżącą na ścieżce i poniósł ją kawałek dalej zawieszając na ramieniu krzyża z żółtawego piaskowca. Ku swemu zaskoczeniu Monika stwierdziła, że jest to grób jej dziadka. Dlaczego niesiony podmuchem wiatru kawałek podartej folii zawisnął akurat na tym nagrobku, choć wkoło było wiele innych? Do dziś moja przyjaciółka zastanawia się nad tym dziwnym wydarzeniem, ale nie potrafi zdecydowanie odpowiedzieć, czy była to interwencja z zaświatów, czy tylko zbieg okoliczności?
PS. Drodzy Czytelnicy, drugą historię o znakach z zaświatów przeczytacie za tydzień, zapraszam do lektury.
Komentarze