Sztajgrowy badycimer

Jako delegacyjo na sztajgrowy gyburstak poszli dwa nojmocniyjsze chopy: Antek Kobyrlik a Józik Ôszczołek. Przekozali życzynia ôd kamratōw, potym gyszynk do pomiyszkanio wniōśli, na swojim miejscu ustawiyli, a chcieli zaroz uciekać do dōm, ale Porwoliczka ich niy puściyła, a pytała ich na tyn chopōw fajer. Ludziskōw tam było kupa, bo prziszli tyż sztajgrowe kamraty ze ôrkestry, co jōm przi grubie mieli. Porwolik grywoł tam na helikōnie. To je tako wielgachno trōmba, co wiynkszyj już ni ma! Fajer bōł piykny a roztōmańtych gorzołōw polskich a zagranicznych było tam cołki morze! Bezto Antek ze Józikiym tam sie tak fest ôżrali, że ich potym musieli taksōwkōm do dōm ôdwozić! Na te szczyńści na drugi dziyń bōła niydziela i mieli doś czasu, coby cołkym wyczyrstwieć!
We pyndziałek jeszcze przed robotōm kamraci chcieli sie dowiedzieć jako tyn sztajger we tyj nowyj chałpie mo!
Ja, chopy – zaczōn Józik – tyn to mo tam jako we niebie! Krzyształowe żyrandole, jak we kościele pod gipsdekōm wiszōm, we kuchyni strzybne ausgusy, złote kokotki ôd wody, a bysztek tyż cołki ze sztrzybła, ale miejscami pozłocany! Mioł tyż taki elegancki służōnce, co ze tymi maszkietami na tabletach lotali miyndzy ludziami po tyj wielgachnej izbie, co ji salōn godali, a kożdymu cosik wciskali. A tela kaj-jaki gorzoły żeście jeszcze we jednym miejscu isto niy widzieli! No a potym nōm sie ôbōm zrobiyło ôszkliwie: Antka wziyno na rzigani, po jakiś zielonyj gorzole, a mie sraczka chyciyła, isto po czymsik masnym! Ledwie my badycimer sztajgrow znodli, a potym jedyn po drugim ku tyj złotyj muszli trefili!
– We to jo wōm już niy uwierza! Złoty srocz! – kamrat Kōnder Kobiela kuloł sie ze śmiychu.
Do Jōzika a Antka to bōła straszno zniywaga, bezto ugodali sie, że Kondra do sztajgra po robocie zawiedōm, coby se sōm ôboczył, eli to, co godali je prowda! Zazwōniyli do dźwiyrzi a wyciśli Kōndra do przodku. Jak sztajgrowo baba odewrziła, to padali ji, że tyn chop chciołby widzieć jejich złoty hajziel, a ôna sie zaroz zwyrtła a zawołała do pojstrzōdka pomiyszkanio:
– Lucek pōdź sam, bo prziszli te dwa chopy, co ci do trōmby narobiyli!

Komentarze

Dodaj komentarz