Roz te chłabinki kwiś niy chciały, chocioż urwane były ô czasie, ale jak starka prziniōsła palma ze kościoła, a postawiyła jōm na stōł, to moja ciotka, co kwiotkōm fest przoła a miała nojpiykniyjsze muszkatki we naszyj chałpie, nasuła do wody we wazoniku troszka cukru i ta palma nōm na stole rozkwitła. A co to bōło uciechy! Bo wszyjski sōmsiady łaziyli jōm ôglōndać, a godali, co to cud je! Do palmy dowało sie tyż jałowiec. To je taki krzok ze maluśkimi jegłami. Fest żgo a piyknie wōnio! Moja starka miała taki krzok na zegrōdce, ale inksze baby lotały aż ku Ôsinōm, bo tam były pioski, co ugorym leżały i tam szło taki krzoki znojś. Trza bōło urwać jeszcze, a potym do wody wsadzić kōnsek kokocza, coby listki wypuściył a chocioż troszka ôzielynioł. Ze tym to je nojwiynkszo dzisio staroś, bo mało kery wiy, co to je za krzok. Po polsku mianuje sie „kłokoczka”, a ôgrōmnie piyknie kwitnie we maju. Kejś tych krzōw musiało być u nos wiyncy, bo miyndzy Żorami a Rybnikym leży downiyjszo wieś Kłokocin (po naszymu Kokoczyń). A tak troszka to tyn kokocz je podany na czorny bez, yno kwiotki mo inksze. Kociankōw to se bele kaj natargocie i tych we naszych palmach dycki je nojwiyncy! A potym jeszcze ludzie przidowajōm, co im tam pod rynce wlezie, a zielone je. Jedni godajōm, co we palmie musi być dwanoście zielōnych prōntkōw, a inksi – że styknie siedym. Nasza rybnicko-żorsko palma musi mieć dłōgi sztil, coby bōło potym ze czego robić krziżyki na pola, a bezto wyglōndo troszka jak szkrobaka do zamiatanio.
Telach sie nagodała, a sama poniesa do kościoła yno kocianki swiōnzane szlajfkōm. Bo teroz ni mōm już tela siyły, coby za prōntkami lotać, a modzi czasu ni majōm. Pomaluśku traci sie tyn nasz piykny ôbyczoj, a szkoda! Nojprości je iś do marketu, tam tyż majōm palmy, yno szkoda, że ze drugigo końca Polski, a niy nasze!
PS. Podziynkowani do panoczka Alojza Zimōńczyka za pōmōc we ślōnski korekcie.
Komentarze