Wiosna to jest ta pora roku, kiedy słoneczko bardzij przigrzywo, bo tyż wyżyj sie spino po niebie i dłużyj tyż jasno na dworze. Kożdy czeko z utynskniyniym na te dobrotliwe promiynie. Starki i starziki nojbardzij ich potrzebujom, totyż coroz czyńścij na dworze przesiadujom i kości grzejom. Ni ma przeca lepszego lyku na rojmatyka, jak wygrzoć sie w słoneczku. Krew tyż gibcij zaczyno krajzować i człowiek zaroz sie młodszy czuje i humor mu sie poprawio. Przeca styknie, że przidzie trocha wiyncyj chłodniejszych dni i do tego deszczowych, to zaroz człowiek robi sie zmierzlejszy. Baba bardzij po chopie brusi, a ludzie tyż jacyś zabuczali chodzom i mało kery sie uśmiychnie, nojczyńścij skuli bele gupoty wyrczom jedyn na drugigo.Trzeba jednak wiedzieć, że krom tych wszystkich dobrych stron słoneczko umi tyż człowiekowi ubliżyć. Najbardzij oszydliwe jest na wiosna, kiedy organizm ni ma jeszcze przizwyczajony na te ultrasztrale. Leżynie za długo plackiym kajś w ogrodzie abo na tarasie może sie źle skończyć. Niy godom o spolyniu skory, co tyż niy noleży do przijymności, ale o zasłabniyńciu. Idzie i zawału dostać abo udaru, a jeszcze straszom dziurom ozonowom i chorobami nowotworowymi.Downij to tam żodyn niy wiedzioł o żodnych szkodliwych ultrafioletach i dziurach ozonowych. Szoł chop z kosom na łonka, a że słoneczko grzoło, to ściongnył koszula i kosiył. W same połednie, jak był już fest zmochany, legnył se na kabocie i już niy stanył. Dostoł udaru i znojdli chopa niyżywego. Inkszym razym szła baba z małym berbeciym ploć ćwikla na pole. Położyła dziecko w hacce na miedzy i chyciyła sie plocio. Dziecko usnyło na słoneczku, a zajynto robotom mamulka zapomniała o nim, bo było cicho. Jak skończyła i prziszła po dziecko, to już było po wszystkim. Potym płacz i lamynt i przezywanie na „połednica”, że i dziecko zadusiyła.Połednica dycko była tymu winna, bo to na nia sie swalowało swoja niywiedza. Chocioż dzisioj już żodyn w „połednice” niy wierzy, ale warto o nij przipomnieć, bo to siostra lekkomyślności.
Komentarze