Przeważnie szli my z naszymi rechtorkami na wycieczka do lasa, kaj my poznowali cołko prziroda z bliska i ani my niy wiedzieli, że to tyż nauka, chocioż wyglondało to na zabawa. Mieli my tako szprytno rechtorka od biologie, że poradziyła nom w lesie taki zabawy wymyśleć, na jaki nigdy by my sami niy wpadli. Roz zakludziła nas do wysokigo sosnowego lasa i z leśnyj drogi my wleźli wszyjscy dalij w gynstwina, kaj ani słońce niy dochodziło, i pedziała tak: weźcie se kożdy do rynki trzi małe suche patyczki i ułożcie na ziymi śnich strzałka, ale tak, żeby strzałki od chłopcow pokazowały dokładnie połedniowo strona świata, a od dziołchow, żeby gynał na wschod pokazowały. No toż my wszyjscy te patyczki znojdli, ale jak to teraz poznać, kaj te połednie, jak tu słońca wcale niy widać, a na dokłodka schroniło sie za jakomś wiynkszom chmurom. Przed tym nas pokludziyła w kołko miyndzy stromami, że zapomnieli my z keryj strony my prziśli. To ci było teraz rychtyk zadanie, co jedna strzałka pokazowała inacyj, a kożdy był pewny, że jego pokazuje dobrze tyn rychtyczny keronek. Jedna dziołcha yno miała dobrze ułożono ta swoja strzałka i poradziyła to rechtorce wytuplikować, czamu tam jest rychtyk wschod, ale była to nojlepszo uczynnica i pamiyntała o tym, że w lesie stromy som obrosnyte mechym i porostami z połnocnyj strony, a jak sie to wiy, to już reszta stron świata przeca ni ma konszt naznaczyć. Bardzo my byli radzi takim zagadkom, kere nom nasza rechtorka wynajdowała. Roz to było rozpoznowanie głosow od ptokow, roz nazwy kwiotkow, stromow, krzokow i rostolicznych inkszych roślin, kerych naokoło pełno rosło.Pamiyntom tyż, jak kiedyś pedziała nom na łonce, że kto piyrszy znojdzie sztyrolistno koniczyna, dostanie dobry bombon. Wszyjscy my sie ciepli na łonka i po kolanach szukali tyj koniczynki, ale jakoś żodyn niy poradziył jom znojść. Jedyn yno Zefek, kery był miglancym jak mało kto, zawołoł: „Mom...!” i zanios rechtorce kończynka ze sztyryma listkami. Dostoł za to bombon w kolorowyj pozłotce i zaroz go głośno zaczon mamlać, ale za chwilka cygaństwo wyszło na wiyrch, rechtorka sie bliżyj przijrzała tym listkom i okozało sie, że jedyn był prziklejony ślinami do tych trzech zwyczajnych. Zefek sie zaczerwiyniył jak tomata. Chcioł coś pedzieć z tym szklokiym w gymbie, a tyn wyskoczył mu i spod do piosku. Śmiychu było co niymiara, tak my sie wszyjscy rzali śniego. Rechtorka wtedy wyciongła ze swojigo bojtlika cołko tytka tych szklokow i wszyjscy my dostali po jednym krom Zeflika.Tak to dycko my świyntowali Dziyń Dziecka, tela że to za długo niy trwało, bo ani sie człowiek niy obejrzoł i z tych szczyńśliwych lot wyrosnył.Teraz w Dziyń Dziecka wszyndy som jakiś festyny, coby bajtle miały uciecha sie pobawić i miyndzy sobom rozegrać rostoliczne zawody, kerych na kożdy dziyń ni majom. Dycko tyż w piyrszego czyrwnia mi sie przipominajom te czasy, kiedy to człowiek był dzieckiym, i widza, jak dzisioj przed oczami Zefka, kery mamlo tyn ukulany w piosku szklok, a dziołchy sie śmiejom śniego od ucha do ucha.
Komentarze