Ireneusz Stajer Laureaci i organizatorzy śląskiego dyktanda
Ireneusz Stajer Laureaci i organizatorzy śląskiego dyktanda

Około 40 osób napisało 7. Diktand Ślōnskij Godki. Najlepiej z tekstem „Ôjcowski starości”, autorstwa Elżbiety Grymel („nowinowej” Grymliny) poradził sobie Bartłůmjej Wanot z Siemianowic Śląskich. Miejsce drugie zajęła Ewa Szczodra z Mysłowic, trzecie Mariusz Pomykoł z Rybnika. Zwycięzcy otrzymali puchary i dyplomy. W nagrodę pojadą na wycieczkę do Brukseli, którą ufundował europoseł Łukasz Kohut.

Pierwszą dziesiątkę uzupełnili: Krzysztof Szymura z Rybnika, Danuta Orenowicz z Rudy Śląskiej, Piotr Hink z Gaszowic, Ewa Grzesik z Raciborza (wice Ślązaczka 2017 r.), Teresa Urbańczyk z Jankowic pszczyńskich, Pavel Shutov z Sankt Petesburga (Rosja), Małgorzata Foltyn z Żor. Kołocze upiekła Bogusława Konsik z Pszowa, matka członka komisji rewizyjnej Demokratycznej Unii Regionalistów Śląskich, Romana Konsika. Podczas sprawdzania dyktanda przez komisję konkursową, wspaniały koncert dał bluesman Marek McCarron Motyka.

- Nie liczę na wygraną. Ważny jest sam udział. Poza tym chciałem towarzyszyć pani Teresie Urbańczyk, Ślązaczce 2017 roku – powiedział nam Bogdan Dzierżawa, wice Ślązak pierwszej edycji konkursu „Po naszymu, czyli po śląsku”, „nowinowy” Utopek. 

- Chcę spróbować. Nauczyłam się pisać po śląsku alfabetem Steuera. Przed dyktandem kolega przekazał mi telefonicznie jak używać alfabetu ślabikorzowego. Jestem językoznawcą, więc myślę, że sobie poradzę – mówiła Natalia Shlikhutka ze Stanisławowa, która napisała dyktando na wysokim 13 miejscu. 

Mieszka w Chrzanowie. Skończyła filologię słowiańską na Uniwersytecie Śląskim.  

Uczestnicy byli raczej zdania, że tekst dyktanda nie był w tym roku zbyt trudny.

Poprzedziła je konferencja Ślonskij Sztamy. Jak zwykle, gościny piszącym użyczyła Zabytkowa Kopalnia Ignacy w Niewiadomiu. Treść dyktanda przeczytał dr Henryk Mercik, przewodniczący Śląskiej Partii Regionalnej. Całość prowadzili radna sejmiku śląskiego Renata Caban i Józef Porwoł. Prace oceniali: dr hab. prof. Uniwersytetu Wrocławskiego Henryk Jaroszewicz (przewodniczący komisji konkursowej), Alojzy Zimończyk, Rafał Adamus, Stanisław Neblik, Andrzej Szczoponek. Byli sponsorzy: wiceprezydent Rybnika Piotr Masłowski zakupił puchary i Stanisław Rduch. Nie mógł przyjechać senator Marek Plura. Nagrody pieniężne ufundowały firmy Lubar i Mersplast.

Tekst dyktanda

Na podstawie tekstu Elżbiety Grymel

Ôjcowski starości

Mieli my pora miesiyncy nazod  Dziyń Mamulki, a za pora tydni niyskorzij bōł Dziyń Ôjca, tōż dzisioj bydzie ô ôjcowskij starości.

Moji znajōmki dugo dziecek niy mieli, ale jak babie bōło już bez sztyrdziyści lot, ôroz poczuła sie przi nadzieji. Jeji chopeczek ôd tyj radości praje zgupioł! Kupowoł ji same dobre jodło, ale ôna miała yno smak na wodziōnka. Jednako, coby go niy urazić, wszyjsko jadła, chocioż yno po kōnsku. Skuli tego fest rubo sie zrobiyła a figura straciyła. Na rodzyni dobro klinika wybrali i ze dochtorskōm pōmocōm sie jejich Walduś na świecie znod! 

Tyn jejich synek ôd małego bōł wymyślaty. Cycka niy chcioł duldać, yno te zagraniczne papinki. Potym jak poszoł do szkōłki, to bele czego niy ôblyk, a porzad cosik wynokwioł. 

A jeszcze przi tym fest szpetnie klōn, jak czego zaroz niy dostoł! Jedni radziyli, coby mu dać kijym po rzici, bo se za tela dozwōluje, ale inksi godali, że to tym jego starym trza prziloć, bo małymu za wielgo zwōlo dowajōm. Skuli tego te nasze znajōmki ze wszyjskimi sōmsiadami prziśli na krziwe pyski! Kej Walduś poszoł do szkoły, to tam bōło jeszcze gorzij! Bezto derechtorka zawołała ôd niego ôjcōw, a posłała ich ś nim do szkolnego psychologa.

– Wiysz, dziołcho, co jo tam gańby wystoła, tego sie niy do ôpisać! – padała mi tak nasza znajōmo, jak my sie potkały. Ta psycholog godała, co my ku Waldusiowi sōm niy jak ôjce, ale jak starziki, za fest go rozpuszczōmy, a przisiyngōm ci, że my go yno jak nojlepij wychować chcymy! Ze synkym tyż pogodała, ale ônymu sie tako godka ganc niy widziała i padoł, że jak ta gupio baba posłōchōmy, tōż my niy sōm jego ôjce! Co mōm robić, co mōm robić! – halatała.

Jo tyż niy wiedziała, co ji mōm ôdpedzieć, boch piynć dziecek wychowała, ale ône same na to prziszły, że na wszyjsko nōm niy styknie.

Jednako sprawa ze Waldusiym załatwiyła sie sama. Do szkoły prziszła modo rechtorka, co sie zajyna szportym, a już jakisik medale na swojim kōncie tyż mo. Ôna umiała synkowi przegodać do rozumu! Poradziyła mu, coby te wszyjski gupoty (elektryczno hulajnoga a fest drogi mobilniok) pociep a za tryningi sie wziōn. Jak trocha poturnuje, to sie mu gupot niy bydzie chciało, a ku tymu takigo karlusa dziołchy bydōm miały rade. Waldusiowo mamulka zaś halace, że ôna synka w dōma praje niy widuje, bo sztyjc po jakisik zawodach jeździ. Ale taki to już sōm ôjcowski starości!

Komentarze

Dodaj komentarz