– Chca popłynońć ku nim, do tych krolewskich ptokow! Na pewno mie zadzióbiom na śmierć, jak jo taki szpetny, ale nic mie to niy obchodzi.Wola, żeby mie zadzióbały te ptoki, niż dać sie szczypać kaczkom, dzióbać kurom i kopać dziołsze, kero kormiła ptactwo i żebych niy ciyrpioł w zimie.Sfurgło na woda i zaczło płynońć ku tym piyknym łabyńdziom. Ujrzały je, zaczły ruszać skrzidłami i popłynyły mu na przeciwko.– Zabijcie mie! – zawołało biydne stworzynie i pochyliło łeb, ale coż to? W przeźroczystyj wodzie ujrzało swoji odbicie, ale jakie zmiynione! Niy było już niyzdarnym, szaroburym, szpetnym do obrzidzynio kaczontkiym, ale pięknym jak z bojki łabyńdziym. Jaki sie czuł szczyńśliwy po tych wszystkich ciyrpiyniach i poniywiyraniu. A wielkie łabyńdzie pływały naokoło niego i głoskały mu piora dzióbami.Do ogrodu prziszło pora dziecek, kere ciepały chlyb i ziorka do wody, nojmyjnszy bajtel zawołoł: – Dziwejcie się: nowy łabyńdź! A inksze dzieci wołały do kupy śnim: – Toć znojd sie nowy! I klaskały w rynce, i krynciły sie dokolutka, a potym poleciały do swojich łojcow i razym ciepali do wody chlyb i ciastka, a wszyjscy wołali: – Tyn nowy jest nojpiykniejszy. Taki młody i piykny!A stare łabyńdzie schylały przed nim głowy. Wtedy ptok czuł sie zagańbiony i z radości schowoł łeb pod skrzidła. Som niy wiedzioł, co sie śnim dzieje, co był taki szczyńśliwy, ale wcale niy paradny, bo dobre serce ni ma nigdy pyszne. Myśloł o tym, jak sie śniego wyśmiywali, a teraz słuchoł, jak wszyjscy godajom, że jest nojpiykniejszy. Wtedy rozwinoł skrzidła, dźwignył długi kark i zawołoł od serca:– Nawet mi sie niy śniyło o takim szczyńściu, jak żech był yno brzidkim kaczontkym!Przełonaczył na nasze: UTOPEK
Komentarze