Yno nikere rzeczy były miłe chopski duszy, zaś znacznie wiyncy było tych, coby chopski ród spōniywiyrać. Baby pōmalowane jak kaspry, przebleczōne za chopōw, cygōnki a dziadōwki lotały po caluśki wsi, a jak im sie co nawinyło, to zebrały abo ȏdwlykły kajś na bok. Potym chopy szukali wozkōw, pługōw, tragaczy, swojich koszul, spodniōkow a ancugōw, co sie wietrziły na płocie. Nojprości bōło wszyjstek uprzōntnōńć a zawrzić w dōma na klucz, ale chopy sie ani moc do tego niy rwali, no to potym mieli za swoji lynistwo! Baby miały prziwilijo, coby co nabzdurzić, a na chopach sie zymścić, a chopy - uciecha, coby na drugi dziyń uciyć ze chałpy a połazić, że niby to tych stracōnych rzeczy szukajōm!
Pod wieczōr baby szły dycki do kaczmy a tam jadły, piły a śpiywały do połnocka, a potym szły po dwie-trzi do dōm. We pojedynka sie boły, bo dobrze wiedziały, że we taki dziyń jejich mojmilejszy chopeczek im naprzeciwko niy przidzie, za to łebonie mogōm ich kaj we krzach postraszyć! Z czasym tyn zwyczoj sie przenios tyż do miastōw, co we roztōmańtych ksiōnżkach ȏpisujōm. Tam baby wymyślały jeszcze inksze breweryje, co ich ani na wioskach niy znali. Jak chopy zaczli bindry, roztōmańte krawatki a muchy nosić, to im ich we cōmber te frechowne babska ȏbcinały nożycami!
Jedyn starzik mi padoł tak:
- Te gupie baby rzōndziyły yny jedyn dziyń, to my chopy mogli im tela dowozlić, bo przeca to my, chopy pociōngōmy za te sznureczki bez reszta dni we roku!
A starka Rudkula, kamratka ȏd starki Elzy, godała, że to je tak we niebie zrychtowane, coby te biydne baby tyż co ze tego życio miały chocioż jedyn dziyń we roku, coby se ȏd chałpy, chopa, dziecek a gowiedzi ȏddychły! Porajcowały a polotały, to potym bez cołki rok milsze do swojich chopeczkōw były!
Teroz tyż by nōm sie taki „comber” przidoł!
Grymlino
Ps. Podziynkowani do panoczka Alojza Zimończyka za pomoc we ślonski korekcie.
Komentarze