Moja starka rada spōminała swoja mamulka Paulka, co wychowała dziesiyńć dzieci. Sama do szkoły wiela niy chodziyła, ale dziecka naganiała do nauki, bo godała, ze świat sie zmiynio, bezto trza do szkoły chodzić, coby za nim nastyknōnć. Jedna rzecz sie ji fest powiodła: umiała we kupie utrzimać familijo a roztōmańcie tam tyż było! Nawet jak starczyno mamulka umrziyła, to kożdy rok starka jeździyła do dōm na ȏdpust, a coby spotkać sie ze braterstwym. Przijyżdżały tam tyż potym jeji cery: moja mama a jeji siostra. Teroz chocioż downo ȏbōch ni ma, jo tyż se tam roz za czos zajada, bo mie tam ciōngnie, bezto, że wiym, że tam je nasze gniozdo. We chałpie, co jōm postawiyła Paulka ze swojim chopym Karlikym, miyszkajōm teroz dalsze przociele, ale dycki nos radzi widzōm. Myśla se, że to je najwiynkszo zasłōga starki Paulki – mamulki naszego rodu!
My, Ślōnzoki niy radzi godōmy, że kerymu przajymy, ale mamulkōm, to my dycki przoli nojwiyncy na świecie! Wiyncy jak tatulkōm, bo ȏni ni mieli tyla czasu a serca do dziecek, yno sztyjc ta robota a robota, coby było co do garca wrazić, a coby sie dziecka wyuczyły... Tak to już je! Modzi już tego niy pamiyntajōm, ale jak żech bōła mało, to starszym babōm godało sie jeszcze: matko! Było mi możnej ze 3-4 lata, jak mōj tata wziōn mie na torg, bo cosik tam chcioł kupić. Stanoł przi jednym sztandzie a spytoł sie:
-Po wiela to mocie, matko? No to jo zgupiała, przeca jego mamulka to jo znała. To była moja Oma! Skōnd by mōj tata mioł drugo mamulka? Alech na nic mōndrego niy prziszła, bezto musiałach sie go spytać. Troszka to trwało, aż żech pokapowała, że to sie tak godo yno ze szacōnku. Za jakiś czos dałach pozōr, że inksi tyż tak godajōm, ale niy pamiyntōm kiej przestali. Nos we szkole dycki uczyli, coby godać: proszę pani! Bo to niby lepi i po polsku a przi tej przileżitości nōm sie jedne dobre, piykne, ślonski słowo straciyło! Roztomiłe Mamulki, życza wom: sto lot życio we zdrowiu a pociechy ze dziecek !
Komentarze