Swiyczka
Swiyczka


To jest piyrszo zwrotka piyknego wiersza poetki Hanny Łochockiej pod tytułym „Zaduszkowe płomyki”.Listopad jest rychtyk smutny i dycko zaczyno sie na kerchowie. Chocioż niyroz jest piykno pogoda, to jakoś czuć tyn zimny podmuch, kery człowiekowi koże sie zastanowić nad swojim życiym. Wczoraj było Wszystkich Świyntych, dziyń wspominanio i odwiedzanio naszych nojbliższych, kerzi od nas odeszli do inkszego świata. Świat to taki, do kerego sie dźwiyrze yno w jedna strona otwiyrajom, w strona wieczności. Z tamtyj strony w dźwiyrzach tych klamki niy znojdziesz, stamtond ni ma już powrotu. W jedyn dziyń wszystkim razym sie te dźwiyrze otworzom, na głos tromby anioła, kery z woli naszego Pana zagro na nij w dziyń sądu ostatecznego. Stojymy w milczyniu nad grobami bliskich, znajomych, wpatrzyni w migotliwe światło zniczow i świyczek. Wtedy na pewno kożdy z nos porownuje te świyczki ze swojim życiym. Nic inkszego tak wiernie jak łone niy pokazuje uciekanio czasu. Jedna świyczka jasno świyci, wielkim płomiyniym, inksze sie spokojnie polom rowniutkim płomykiym, jeszcze inksze migajom we wszystki strony wiatrym niypokojone. Czasym zdmuchnie je wiynkszy podmuch, ale my na nowo jom zapolomy i juzaś dalij goreje. Som tyż taki świyczki, kere pod piyknym kolorowym kloszym blaskiym inksze świyczki przebijajom, jakby pokozać chciały swoja wyższość. Jest yno jedna rzecz, na kero ni ma rady: kożdo świyczka musi zgasnyć, kiedy sie cołki wosk spoli. Smutne te świynto, kere nom myśleć koże o końcu życio. Kożdy, jak ta świyczka, musi sie kiedyś wypolić. To jest ta jedyno sprawiedliwość na ziymi. Z prochu żeś powstoł i w proch sie łobrocisz...UTOPEK

Komentarze

Dodaj komentarz