Przeca musi być jakiś sposób, godom, żeby ogiyń zrobić i zaroz żech z mojij tasze wyndkarskij wyciongnył konsek grubszyj żyłki i z wyciyntego patyka brzozki taki mały łuk zrobiył. Tak nas za bajtla uczył drużynowy, jak żech do zuchow należoł. Konsek kory z brzozki żech udłuboł nożym i zaczli my kryncić zaszpicowanym patykym okrynconym tom żyłkom jak ciynciwom. Nawet sie zaczło kurzić z tyj kory, ale kaj tam co do czego. Hajnel już naszykowoł takij ciynkij, tyj biołyj skorki z brzozki i kupka jakisik chaszczy i czekoł na flamerka. Niy doczekołby sie nigdy, keby Ziga niy wpod na pomysł, żeby do tego wytartego dołka dać trocha tyj „czekulady” ze sztrajchecli. Po piynciu minutach bruszynio tym niby-smyczkiym nareszcie sie zakopciło i siarka sie zajyna. Hajnel już stoł z tym kłymbkiym naszkubanyj ciynkij bibułki z brzoski i za chwila fojerka sie na dobre rozgorała. Zaroz my sie raźnij poczuli i zaczli my snosić grubsze patyki. Downo niy pamiyntom takij chwile, żeby tako uciecha nom fojerka zrobiła. Seblykali my sie do saga i suszyli gibko nasze lonty. O nastawionych wyndkach my ani niy myśleli, a jak Hajnel wyciongnył zniynacka pyrtulka z rukzaka i pociongli my se kożdy po głymbszym łyku, to humor nom wrociył roz-dwa. Ziga nawet sie zdrzymnył na czympioczku przi tyj fojerce i o mało by kichola niy spolił, jak było tak daleko, żeby sie na dobre kipnyć do przodku. Dziynki, że Hajnel sie kapnył i gibko go przitrzimoł. Wszystkich nas spanie brało, no ale kaj tam spać, jak niy było nic suchego, żeby sie legnyć. Przemynczyli my sie do jasnoka, żeby znojść i poswijać te nasze wyndki. O wyngorzach ani słychu, dychu. Na hajnelowyj sie obiesiył yno jakiś mały jazgarz, kery ani połknyć niy poradziył wiynkszyj od niego rosowki.Nojwiyncyj my potym szportu mieli, jak my prziszli po cichu ku namiotom, bo wszyjscy spali i udowali my, że zbijomy te nachytane ale, a zbijo sie je tak, że sie grubszym patykiym piźnie go w połowie na ziymi.Piyrszo Rynata wyskoczyła już ucieszono z udanego połowu, ale jak ujrzała, że blefujymy, to wtedy wyrwała mi tyn kij z rynki i nas nim zaczła oprawiać. Do dzisioj jak sie trefiymy, wspominomy te nojpiykniejsze wywczasy naszego życio. Antyna na tyj sośniczce możno do dzisioj tam jeszcze wisi, bo zostawiyli my jom z myślom, że na bezrok tam zaś przijadymy.UTOPEK
Komentarze