Najgorzij było na wieczor, tak żech sie zaczon zmierzlować, że chca śnimi spać i kożdo próba oderwanio mie od mycokow kończyła sie wrzaskiym. W końcu starka, żeby mie ucholkać, znojdła jakoś skrzinka na gorze, do keryj dała siana i tatulek przenios te kroliczki do kuchnie. Tak długo żech potym leżoł na dece kole nich, ażech usnył i zaniyśli mie do łożka.
Rano, yno żech oczy otwar, już zaroz ku nim do kuchni, w keryj mama schylono wyciyro mokry flek na delinie, a starka godo do mie; widzisz, mosz szczyńści żeś ich do łożka niy wzion, bo by my myśleli, żeś ty sie posikoł. Od tego czasu kroliki wrociyły do kotyka, a zaniydługo urosły i zmierzło mi sie ich futrować. Zaroz mi sie przipomniało o piesku, a jak mi Alojz padoł, że od somsiada sie Muszka okociyła i mo sztyry młode, to żech wytrzimać niy poradziył i musioł żech tam iść obejrzeć. Trzi były bronotne, a jedyn durch czorny. Zaroz mi sie spodoboł tyn czorny, bo mi cały czas do oczow zaglondoł i łogonkiym myrdoł. Niy było siły, tak żech sie zawzion na tego pieska, że bez dwa dni jodło mi niy smakowało i goronczki żech dostoł. Przinios go wtedy tatulek i jak jo społ, wraziył go ku mie pod pierzina w mojim łożeczku. Rano żech sie obudziył, bo mie coś po licu lizało. Jak żech ujrzoł ta mordka czorno i te znajome ślypka, to żech nojprzod myśloł, że to śnik, ale jak zapiszczoł i chyciył mie za palec, to jużech wiedzioł, że to prowda. Zaroz żech z łożka wyskoczył i zdrowy był. Uciechy było co niymiara. Doł żech i na miano Żabka, bo to suczka była. Najgorzij było z poczontku, bo kaj yno stanyła, to była kałuża pod niom, a jo musioł wszystko wyciyrać. Kożdo kupka tyż żech musioł som wynosić za niom, a mamulka yno godała: – Chcioł żeś psa, to teraz go naucz, kaj mo chodzić sikać!”. Niy było rady, trza było być cicho i wszystko za nim sprzontać. Najgorzij było, jak Żabka pogryzła tatulkowe szczewiki, zdało sie, że to koniec i byda musioł sie śniom pożegnać. Było już tak daleko, że mioł jom komuś dać, ale wszystko sie jakoś ułożyło. Żabka była u nos piyńć lot i jak potym zachorowała i zdechła, to my wszyjscy o nia płakali. Od tego czasu już żech drugigo psa niy chcioł.
– Ja starziku wierza wom, ale jo chca takigo rasowego pieska, najlepij labradora, i tata obiecoł mi takigo kupić, jak wytrzimia przez miesionc chodzić na szpacyr kożde rano przed szkołom i kożdy wieczor, od naszyj chałupy aże ku lesie.
– No i co? Przeca wytrzimiesz! Dyć to ni ma daleko, do lasa jest yno kilometer.
– Ja, starziku, fajnie, yno że musza trzimać w rynce tyn haszband i smycz, kero wisi na dźwiyrzach.
Komentarze