I juzaś jadymy z „Familijom” ze Skrzyszowa i z „Czelodkom po naszymu” na wycieczka do Zakopanego. Ostatni roz to my byli na wycieczce dwa roki tymu i to tyż w tym samym składzie, tela że to było na podzim. Toż fest sie raduja, bo dycko jest wesoło i rostoliczne zdarzajom sie cufale.
Bo na tyj wspomnianyj ostatnij mieli my śmiyszne zdarzynie, chocioż niy było śmiysznie tym, kerym sie to trefiyło. Przedstowcie se, że wszyjscy wiedzieli, że pojadymy nojprzod do Słowacje, żeby sie potoplać w tych ciepłych wodach termalnych i trza wziońć ze sobom paszporty. Toż jedni starziki wziyni ze sobom gryfno mało wnuczka Paulinka, ale dopiyro na granicy, jak już wloz wojok paszporty łoglondać, starka sie kapła, że Paulinka ni mo paszportu. Dalij niy trza godać, nerwy starzika, postoj wieczny i próba przegodanio do sumiynio wojokowi słowackimu, żeby jako przepuściył dziołcha, nic niy dało. Wyratowała nos jedna pani, kero sie poświyńciła jechać autobusym spod granice prosto do Zakopanego, kaj my sie potym trefiyli.
Pisza o tym, bo roncz yno siedna do takigo autobusa wycieczkowego, dycko mi sie przipomino, co mie sie przidarziło tyż skuli paszportu. Doś downo tymu jechoł żech autobusym z mojom połowicom na wycieczka do Małyj Fatry, kero organizowoł rybnicki ZNP. Pełny autobus szykownych rechtorek i inkszych pracownikow oświaty, toż było zarozki wesoło, a jo błoznowoł jak dycko. Skończyły sie jednak błozna, jak my stanyli na granicy w Cieszynie.
Wloz celnik i wojok do autobusa i zaczli sprawdzać paszporty. Jo przed samym wyjazdym jeszcze żech sie moja baba pytoł, czy wziyna paszporty. Ja wszystko mom w taszce – pedziała, no toż żech był spokojny. Za chwila tyn pogranicznik stanył przi nos i dostoł nasze paszporty do rynki. Połoglondoł i godo:
– Pan dalij niy pojedzie! Toż jo zaroz sie pytom czamu i godom:
– Aha, już wiym, niypodpisany, bo dopiyro żech go wymiynił na nowy.
– Niy! – padoł. – Yno niyważny, bo przedziurawiony.
Mie sie zdało, że ta moja baba zjym ze złości, ale na szczyńści minyło mi to, jak żech jom ujrzoł cołko blado. Wyleźli my oba z autobusa i nazod autostopym ku Rybniku. Jakoś my łapli takigo fajnego człowieka, że nos aż du dom prziwioz. Trocha żech jeszcze po babie pobuczoł i w końcu siedli my do auta i już z tym nowym paszportym pognali my za naszom wycieczkom do Małyj Fatry, a za wytrwałość, że my jednak przijechali, dostoł żech od kierownika wycieczki flaszka „Pliski”. Rychtyk była udano ta wycieczka i przi sposobności pozdrowiom tych, kerzi wtedy w tym autobusie jechali, a dzisioj to czytajom.
Komentarze