– No i juzaś momy na karku feryje! Pamiyntosz Stanik, jak my sie radowali dycko, jak my tyn ostatni dzwonek słyszeli. Potym yno w doma trocha łostudy skuli świadectwa i cołki dwa miesionce fraj.
– Kto by tego niy pamiyntoł Hajnelku, przeca sie żyło bez żodnyj starości, teraz człowiek yno liczy te dni jak listonosz pynzyjo przinosi i te pora dni przed tym sie sromotnie ciongnom, zaś reszta jakoś gibko ucieko.
– No ja mosz recht, jo dycko myśloł, że jak byda na pynzyji, to tak chobych mioł cołki czas feryje, a tukej tyn czas tak ucieko i tela roboty człowiek mo, że cołki dziyń locesz. Przidzie potym wieczor, to sie taki zmochany czujesz, choćbyś szychta na dole zrobiył.
– Dyć se mogymy zrobić taki małe feryje, pogoda jest piykno i od jutra bydymy chodzić tak jak za bajtli do tych naszych miejsc. Słuchej Hajnel, jutro przida po ciebie i idymy sie okompać na Ruda, ale musisz se jaki badki narychtować, bo teraz już niy godzi sie tak jak my wtedy w adamkostiumie sie kompać.
– Mosz recht! Jutro prziniesa rano żymły ze sklepu tyj mojij staryj, a dlo sia tyż dwie pomaża masłym, ku tymu wezna z dwie tomaty i idymy na cołki dziyń. Obejrzymy te wszystki nasze sztele sprzed lot.
Tak jak sie ugodali, zaroz rano po śniodaniu oba szkolni kamraci Stanik i Hajnel poszli piechty ku kompielisku Ruda. W rynce kożdy dzierżoł swoja kryka, zaś na karkach mieli powieszone jakiś kajsterki szmaciane ze swojimi badkami i jodłym na cołki dziyń. Szli pomału, bo żodyn ich niy goniył, a po drugi majom przeca feryje. Jak byli kole sztadionu, Hajnel zaczon kludzić: – Był żeś wtedy na tym żużlu, jak tyn Peter Craven wygroł wszystki swoji biegi?
– Na dyć przeca bych żodnego żużla niy przepuściył. Niy pamiyncesz, kaj my stoli? Tu, w tym miejscu na płocie my oba stoli i trzimali sie topole, keryj tu już ni ma. Niy pomogło ani szmarowanie terom tych stromow, bo już młodsze od nos łebonie oblepiyli je gazetami i szło sie wyspinać na płot. Teraz bych tam możno ani po drabinie niy wyloz.
– A pamiyncesz, jak my tu na szosyji na rolerach kareciyli? Cołki asfalt był nasz, bo autoki yno pora razy za dziyń jechały, niy tak jak dzisioj, że przyńść niy idzie na drugo strona.
– Toć pamiyntom, ale to było zaroz po wojnie pora lot. Fater przinios z werku jakiś stare kuglagry, a ujec mi zbajstlowoł taki roler. Kożdy bajtel mioł wtedy taki, a romplowało to jak diosi, aże stare baby uszy zatykały.
– No ja, a jaki my wtedy te kolana mieli obtrzaskane, co chwila keryś do borsztajna wjechoł, potym sie yno pioskiym posuło te skalyczyni i krew przestała lecieć.
Tak se łosprawiali cołkom drogom aże ku Rudzie, ale co jeszcze dali było, to juzaś za tydziyń.
Komentarze