– Ja mam na imię Karol, nie „bajtlik”, a to nie żadne dziury, tylko okna strzelnicze w moim zamku. Nie widzi pan, że tu stoi baszta, a tutaj jest fosa, do której zaraz wody naleję z tego basenika. Dziadek Stanisław zaraz by poznał.
– Stanik! Podź sam yno, tyn wygodany łeboń to jest rychtyk twój wnuczek?
– Na toć przeca! Zapomnioł żech ci pedzieć, że tyn mój najmłodszy synek Ziguś wzion se dziołcha z „Bożych stron”, kero rechtorkom jest. Był przi wojsku w Ornecie i tam jom poznoł. Bydzie teraz osiym lot na podzim, jak sie pobrali. Nojprzod miyszkali na familokach tu po blisku na Nowinach, ale dwa lata tymu kupiyli sam ta chałupa niywykończono.
Fajno jest ta moja niywiasta, ale niy poradzi po naszymu godać i bez to Karlik godo czysto po polsku, ale rozumi wszystko po naszymu.
– To fajnie, bo mu musza rychtyk połosprawiać o tyj naszyj zandgrubie. Posłuchej, Karliczku! Mosz taki piykne nasze miano, możno za pora lot som od siebie bydziesz godoł po naszymu. Uczy cie starzik możno pra?
– Tak, dziadek mi opowiada po śląsku różne bajki, a ja później muszę wszystko mamusi tłumaczyć, bo ona też lubi śląską mowę. Ale jak jesteśmy u babci na Mazurach, to się cieszą, kiedy używam słów śląskich.
– A wiysz chocioż, co to jest ta „zandgruba”? Opowiadoł ci o nij starzik?
– Nie, tego akurat nie wiem. Nigdy mi dziadek o tym nie opowiadał.
– Widzisz, zandgruba to tako gruba, kaj sie piosek biere. Downij to jak kery chałupa stawioł, to broł fora, łopata i jechało sie do tyj zandgruby po piosek i szczyrk. My mieli tako zandgruba nad rzykom Rudom. Żodyn tam niy broł piosku, ale my tak godali na urwisko. Był bych cie ocyganiył, że żodyn tam piosku niy broł, bo brała go sama rzyka Ruda. Jak szła chrubszo woda po jakij ulisze, to my tyj zandgruby niy poradziyli poznać. Coroz dalij do lasa sie rzyka Ruda cisła, a podmyty brzyg odsłonioł korzynie sośniczek, kere wisiały choby warkocze od czarownic i strzig, kere zaczarowane siedziały pod starymi sosnami. My z twojim starzikiym niy podchodzili za blisko, bo taki czarownice roz dwa poradzom przewrocić na nas taki podmyty strom. Niyroz jak my przichodziyli skokać do piosku z urwiska, leżała tako sośniczka wybulono.
– Pięknie pan opowiada. Kiedy znowu pan przyjdzie? Dziadku, przyjdź znowu kiedy z tym panem do nas.
– Dobrze, Karolku! Przidymy juzaś za tydziyń, to ci dalij bydzie godoł i proś, żeby pogoda była, coby my sie zaś mogli szłapy potonkać w tym twojim basyniku.
cdn.
Komentarze