– Przikludziył żech dzisioj Karliczku mojigo kamrata Hajnela, ale bez wyndek, bo z chytanio ryb na Gzelu nici. Ryby tam keryś potruł i ni mogymy iść na razie.
– No witej Karliczku! Widzisz, jakoś nas łostatnio pech nawiedzo. Jak niy łoberwanie chmury, to zaś ryby potrute, musisz tatowi przigodać, coby nas kaj zawioz na inkszy stow. Dzisioj prziszoł żech ze starzikiym, żeby ci połosprowiać, kaj żech chytoł ryby za bajtla i co mi sie roz przidarziło.
– No to bardzo ładnie, wie pan, jak się ucieszyłem, kiedy dziadek mi powiedział, że dziś przyjdziecie.
– Było to doś downo tymu, mioł żech możno 12 abo 13 lot i bez feryje dycko jeździył żech do ciotki, kero miyszkała przi czeskij granicy w Olzie. Woda w rzyce Olzie była czysto jak kryształ i chodziył żech z ujcym Wilikiym na ryby, no i kompali my sie tyż. Ujec mioł wyndki porobione z lyskowych patykow, a zamiast żyłki ciynki szpagat woskiym namazany, żeby po wiyrchu pływoł. Hoczyki tyż se ujec som robiył ze szpyndlikow abo ze zicherki. Spławiki były z gyńsigo piora, pomalowane na końcu czerwonom farbom. Chytali my przeważnie lalce, kerych nojwiyncyj w Olzie pływało. Ujec chytoł koniki polne, kere nadzioł na hoczyk i puszczoł potym z prondym po wiyrchu bez ciynżarka. Konik sie ruszoł i niy tynył pod woda, bo ta dratwa namazano woskiym tyż po wiyrchu ze szpontym pływała. Jak konik sie znojd pod gałyńziami z wiyrzby, na takim zakolu, to yno sie zrobiyło kołko na wodzie i gyńsi pioro już pruło woda ku głymboczynie. Za chwila taki fontowy lalec trzepoł sie w lufcie na hoczyku i londowoł w ujcowyj rynce. Mieli my roz trzi lalce w saku i niy szło chycić konika, kajś te gizdy sie potraciyły. Ujec już był nerwowy, bo daleko kajś grzmiało i robiyło sie cicho jak to zawsze przed burzom. Ryby skokały jak diosi, a tu ni ma na co chytać. Jo prawie ujrzoł ciyrczka przed dziurom, kery ciyrczoł z cicha. Chyciył żech go zgrajfnie i przinios ujcowi. Zaroz go puściył na rzyka pod staro wiyrzba. Jak sie niy zamloło i zapluskało. Wyndka sie wygiyna choby kabłonk z kosy i złomała sie w połowie, ale durch jom ujec trzimoł, bo na dobre niy uleciała, przeca ze świyżyj lyski była. Ponboczku! zawołoł ujec – czy to jaki utopiec tego ciyrczka pojon, czy kirz piekło? W rzyce pod wiyrzbom było widać jakiś bioły brzuch od wielkij ryby, kero sie szamotała jak diosi. Ujec Wili sie wiela niy namyśloł, yno tak jak stoł w lontach wskoczył do rzyki. Za chwila już trzimoł za skrzela wielnoskigo lalca. Jak śnim wyloz na brzyg, to jo oczom niy wierził, dyć jak go ujec ku mojij brodzie przimierził głowom, to łogonym siongoł do ziymie. Tak my łoba byli tom rybom zajynci, że my o burzy zapomnieli, kero sie na dobre rozfechtowała. Blyskawice waliły kole nas i loło jak z cebra. Ciotka jak nas ujrzała na progu, to yno sie przeżegnała i pedziała: – Witom was dwa utopce!
– A co to za ryby te „lalce”, pierwszy raz taką nazwę słyszę?
– No ja, u nas godajom tak na klynie, ale takigo klynia jak tyn był to już żech nigdy potym niy widzioł i możno już niy ujrza.
Komentarze