Fyrzichy

Powelowali my gibko, a Ziguś som od siebie padoł, że bydzie chytoł.
Grali my możno z godzina abo i dwie, jak Ziguś padoł, że mamulka kozała mu śpiychać sie du dom, bo bydzie drzewo romboł na szczypy i pod okapym ukłodać. Przeca najstarszy był z dziecek, a tatulek mioł mocka roboty w gospodarstwie, to tyż rombanie kulokow do Zigusia należało. Dyć to już pachołek i ostatnio klasa bydzie kończył na bezrok. Koniec granio! – padoł Ziguś, wzion tasza i kalupym ku chałupie pyloł. Inkszym sie tyż naroz spomniało, że coś majom do roboty i zostało nas yno trzech, ale do fuzbala to trocha za mało, toż Stanik padoł: – Synki, idymy na orzechy, za pytlikowom stodołom rośnie fol lysek, kere sie ciongnom aże ku lesie. Wiycie, wiela tam leży orzechow pospadowanych. Wewiorki z lasa chodzom na nie, to i my mogymy, na pewno Pytlikom niy ubydzie.
Toż uznali my, że to fajny pomyślonek, a że musieli my kole stanikowyj chałupy przyńść, to oblecieli my z drugij strony za płotym i położyli my pod nim nasze tasze z ksionżkami. Tadek zaroz przismyczył z miedze jakiś charpyńcie suche i przikryli my nasze tasze, żeby ich kery niy zejrzoł. Za pytlikowom stodołom była wielko zegroda, kero była ogrodzono, ale w nikerych miejscach brakowało sztachet i szło bez komedyje przelyźć na te orzechy. Żeby niy włazić do zegrody zaroz blisko chałupy, puściyli my sie gibko na doł ku lesie, kaj żodyn nas niy widzioł. Orzechow rychtyk było mocka na ziymi, ale okozało sie, że prawie wszystkie majom małe dziurki od chrobokow, a nikere były od wewiorek pogryzione i tyż puste.
Musieli my z gałyńzi urywać, a to już niy było tak łaps. Jak my siongali te orzechy, to Stanik ujrzoł trocha dalij złote fyrzichy na stromach i zaroz my dali pokoj tym lichym orzechom. Fyrzichy sie śmioły do nas czerwonymi licami w zachodzoncym słoneczku, ale tyż żodnego siongnyć niy szło, wszystkie te najwiynksze jak na ujma na najwyższych astach rosły. Toż nic yno trza było zatrzyńść stromkami. Niy dali my se jednak pozor, że stoły tam ule i pora fyrzichow spadło na te dachy. Piyrszy Tadek zaczon wrzeszczeć, że go pszczoła bajsła w kark. Za chwilka cołko banda poszterowanych pszczoł za nas sie wziyna. Niy pamiyntom już teraz, jak te fyrzichy pytlikowe smakowały, ale zapamiyntoł żech, jak my wyglondali wszyjscy trzej na drugi dziyń w szkole. Pysk co jedyn mioł bardzij baniaty i podobny do zdrzałych fyrzichow, a o pojściu na raps jakoś potym żodyn długo niy wspominoł.