Liście tyż fiurczały i ślatowały na doł od tego butlu. Orzech wyglondoł choby przikryty był czornym szlajerym, kery bez ustanku zmiynioł swoja forma. Trocha dalij w zegrodzie na drabince pod płotym posadzone som winogrady i teraz prawie som zdrzałe do zebranio. Tak latoś obrodziły, że już mom naszykowano wielko korbflasza, bo umyślił żech wino zrobić podle starczynyj recepty. Zaroz żech sie kapnył czamu te szpoki takom wielkom bandom obsiadły tyn włoski orzech. Co chwila jedna kolona szpokow ślatowała na te zdrzałe wino i kożdy szpok łapnył do dzióba kulka i na orzech. Lotały tak tam a nazad i wadziły się jak ogupiałe, chyba o to, żeby kożdymu stykło.
– Na wy siarony zatracone! – zaklon żech głośno, gibko galoty na rzić wciongom i leca na dwor do zegrody. Wyparził żech jak sornik z krzokow i rynkami dźwignytymi do gory chca ta banda szpokow odegnać. Ale kaj tam co do czego, łone se nic sy mie niy robiły. Dopiero jak żech był ze trzi metry od mojij drabinki z winogradym, szpoki, kere już miały w dzióbach po kulce, ufurgły do gory na orzech. Te, kere jeszcze niy zdonżyły łapnyć kulki wina, drabko to zrobiyły i tak choby mie tam niy było swoji robiom.
Jak żech ujrzał ta moja „winnica”, to nic yno beczeć – ani jednyj kistki na krzokach. Lecy kaj po jednyj kulce na obszczybranych sztangielkach, a na ziymi fol pościepowanych kulek. Szpoki dalij oblepiajom orzech, świdrzom z wiyrchu na mie i głośnym larmowaniym chcom mie odgonić od swojego „stołu”. Jo wom zaroz dom wy gizdy! – schylom się pod płonka po opadowki i dalij bombardować po orzechu. Dopiero za kerymś tam razym udało mi się ciepnyć jabkiym na sama szpica. Jak się wszystko naroz luftło, to było słychać yno stynknycie starego orzecha, jak mu tyn ciynżor z plecow spod, a larmujonco banda zasłoniła chned cołki niebo, że zdało się chmura burzowo nadciongła. Czorno chmura szpokow rajzowała jeszcze chwila nady mnom roz nisko, roz wysoko. Fajnie to wyglondało, bo chmura sie rozrzodzała i była prawie niywidoczno, a za chwilka zbijała się do kupy, żeby zasłonić słoneczko, kere przed chwilkom jasno świyciło od wschodu.
Jak żech to obserwował, to mi się przypomniały bajtlowski lata, bo dycko jak tako banda szpokow pokozała się na niebie, to my zaroz wrzeszczeli:
– Moji wesele! Moji wesele!!!
No ja wtedy my się radowali, a czamu bych sie teraz mioł radować, jak niyproszoni goście przilecieli na „moji wesele” i cołki niywygerowane jeszcze wino wysłepali.
Komentarze