– No przeca, że to pamiyntom. Nawet pora szklokow jak żech szoł kupić, to sklepiorka swinyła na poczekaniu tako mało szpicato tyteczka z konska biołego papioru, kery dycko na ladzie leżoł. Abo u masarza, przeca wszystko ci pakowali do papiora i czasym sie to tak przilepiło do miynsa, że w doma mamulka przezywała: „Zaś dziecku zapakowała ta masarka do zwykłego papiora miynso, choćby niy było pergaminu”.
– Ja, to mosz recht, do pergaminu to pakowali w takich sklepach, kaj dbali o klijyntow, ale kto tam wtedy dboł o kontmana, kożdy był rod, że coś dostoł. I tak dobrze, że jeszcze do biołego papioru mu to zapakowali. Moja siostra była pociongiym przijaźni wtedy w Moskwie, to widziała w sklepie, jak sprzedowaczka nakidała marmelady do tytki zrobionyj z cajtonga, a dzieciom szkloki dowała prosto z wogi do rynki.
– Ja z tymi szklokami to jo mioł tyż dycko komedyjo, bo nikiedy jak żech szoł starce po towor do sklepu, to mi znajomo sklepiorka tyż dowała za darmo pora bombonow z takij blachowyj biksy. Poklupała po tyj biksie, bo to luzym było i posklejane, potym wziyna tako aluminiowo łopateczka, nabrała tych szklokow i do rynki mi wsuła. Jo jedyn zaroz do gymby, a reszta do kapsy, a potym w doma jak żech chcioł siostrom dać, to ich wyciongnyć niy szło. Poprzilepiały sie do kapsy, w kerych dycko trocha piosku sie znojdło, a potym żeś musioł pluć tym pioskiym, kery zgrzipioł pod zymbami.
– To teraz wiym, czamu mosz gybis, za dużo szklokow żeś jodoł. Ale my sjechali z tymatu, przeca o tytkach żech zaczon niy bez powodu. Słyszoł żech, że w nikerych miastach zaczynajom myśleć, żeby nazod prziszło te pakowanie do papiorzannych tytek. Przeca tela wszandy tego plastiku narobiyli, że durch tyn świat zagiżdżom. Rostoliczne reklamowki, biksy, flaszki, wszystko plastik. Potym ludzie sie sami trujom, bo to w piecach polom i kożdy yno godo: „Co tam taki bojtlik luftu zasmrodzi?”. Idziesz na szpacyr niby świyżym luftym podychać, a tu aż dech chyto, a śniyg za chwila czorny po wiyrchu. W telewizorze i radiu słyszysz, że ocieplo sie cołko ziymia i jak tak dalij pódzie, to wszystko pieron szczeli. My tam jeszcze jakoś tyj starości dożyli, ale jaki zdrowie bydom mieć te nasze prawnuki?
– Świynto prowda Staniczku! Jak sie to niy zmiyni, to sami se tyn koniec świata ludzie skludzom. Toż myśla, że na dobry poczontek i w naszym mieście mogliby pomyśleć o tych papiorzannych opakowaniach.
Komentarze