– Jutro Świyntego Mikołaja, co to człowiek mioł za wielko uciecha za dziecka. Od samego rana sie czekało na niego z ciekawościom, co tyż za gyszynk wyciongnie z tego wielkigo miecha.
– Ja Staniku! To były fajne czasy, szkoda, że my tak gibko wyrośli i przestali w niego wierzić. Dzisioj możesz yno na wnuki zaglondać, jak sie radujom, aże oczy sie im śmiejom.
– Mosz recht! Ale yno te najmłodsze, bo te, co już ze szkołki wyszły, niy bardzo wierzom w tego brodziatego świyntego. Powiym ci, że za naszych czasow jakoś delij my w Mikołaja wierzyli, bo jo dopiyro jak żech do trzecij klasy chodziył, przestoł żech w niego wierzić, a wszystko skuli naszego czornego kota Murcka.
– No jo tyż długo w niego wierził, ale jak żech tyż mioł z dziesiyńć lot i do szkoły zamiast Świyntego Mikołaja prziszoł Starzik Mroz, to już był koniec z tym wierzyniym, bo durch to inakszy wyglondało potym. Ale czamu godosz, żeś skuli kota przestoł w Mikołaja wierzić?
– Bo widzisz Hajnelku, tymu było tak: Jak żech już wspomnioł, od rana żech czekoł z mojimi młodszymi siostrami na Mikołaja, bo mioł mi prziniyść taki autko do nakryncanio, jak żech mu w liście napisoł. Wyglondali my wszyjscy przez łokno, kiedy tyn brodziaty chop sie pokoże na naszym placu. Jakoś niy szło go uwachować i roncz sie zećmiło na dworze, usłyszeli my w siyni jakiś butel i dzwoniyni. Starka godała, że już sanie ze Świyntym Mikołajym stojom na placu i diobły som już w siyni. Serce mi waliło jak diosi i nic yno gibko żech po cichu klepoł Ojczynasz, żeby sie przed Mikołajym niy pomylić. Siostry zaroz schowały sie za mamulczynom kieckom, a jo siod kole starki na ryczce. Mog żeś widzieć, co sie potym dzioło. Dźwiyrze do kuchnie sie roztworziły i wparziły dwa diobły owinyte jakimiś lańcuchami i łogonami z pończochy nafilowanyj owsionkom. Zaroz za nimi wloz Świynty Mikołoj z wielkom pozłocanom krykom w gorści i przeciepnytym na puklu miechym.
Nasz kot Murcek leżoł wtedy na wiyszce kuchynnego pieca, bo dycko sie tam grzoł, to było jego miejsce. Jak yno te diobły ujrzoł, zaroz postawiył pukel i łogon wysztrekowoł do gory. Zaś jak ujrzoł tego, jak to prawisz Starzika Mroza, to niy wytrzimoł i wskoczył mu na łeb. Zaroz Mikołajowi ta wielko czopa spadła, a Murcek sie wbiył pazurami w mikołajowe czerwone lica. Mikołoj zaroz puściył na fraj ta pozłocano kryka i tyn miech z gyszynkami na delina a zaczon sie osiywać rynkami. Za chwilka Murcek ślecioł na doł wroz z mikołajowom larwom, a przed nami pokozoł sie wylynkany jak zelter starzik Paul. Tak to skończyło sie te nasze wierzyni w Świyntego Mikołaja, ale na szczyńści autko do nakryncanio przi tym niy uciyrpiało. Żol mi było yno najmłodszyj siostry, bo na bezrok jom niy szło przekonać, że teraz przijedzie rychtyk prowdziwy Mikołoj, bo tyn łońskoroczny to był yno Starzik Mroz.
Komentarze