Staro Getruda dycko nas bajtli ciekawiyła, chocioż sie prziznom, że i strach my przed niom mieli. Sama miyszkała w staryj chałupie pod lasym i biydnie sie oblykała, toż wyglondała choby czarownica z bojki o Hanzliku i Gryjtce. Do tego ludzie prawiyli, że umi bezmała czarować, a tego my sie najbardzij boli. Ale jak żech sie niyskorzij przekonoł, była to dobro starka, kero ani chopa, ani dziecek nigdy ni miała. Jak to sie godało, „starom frelom” była. Pynzyje dostowała tela co kot napłakoł i niy stykło i ani na jedzynie, a o oblyczce to już wcale niy idzie godać. Czasym dostała od dobrych ludzi jaki znoszony mantel abo potargano deka do przikrycio.
Bez lato to se Getruda jakoś radziyła. Chodziła do lasa i na łonki zbiyrać rostoliczne zieliny, kere suszyła na słoneczku abo tyż pod strzechom, a potym z tym szła do miasta sprzedać takimu wichlyrzowi, co to niby „krolym zdrowia” był. Zbiyrała tyż jagody, brusiny, maliny, łostrynżnice, głog, grziby i tyż z tym szła do miasta i na torgu sprzedała. Dycko tam coś zarobiyła i wtedy se mogła kupić trocha lepszego kustu. Las był do Getrudy tym zbawiyniym, bo trza tyż pedzieć, że kożdy dziyń my jom widzieli, jak zbiyrała drobne patyki, taki chrost, co tego pełno leżało pod stromami. Inksi by sie na to niy obejrzeli, bo sie to niy godziło taki maras na swój plac przinosić, jak już to jakoś chrubszo suszka. Szyszki tyż zbiyrała i jak my łebonie byli już trocha starsi, to my czasym pomogli zbiyrać. Miała łona tako trowniczka, to roz my i tela nazbiyrali szyszek, że boroka tego uniyść niy umiała. Zalecioł keryś du dom po stary szportlik i zawiyźli my i to ku chałupie.
Getruda wonglo wcale niy znała i yno tym poliła cołko zima, co bez lato w lesie nazbiyrała. Pamiyntom roz tako ciynżko zima była, że ciompy w nosie zamarzały. Jeździyli my z kamratami na nartach i jak my szli kole getrudzinyj chałupy, niy kurziło sie z kumina. Keryś padoł, że na pewno Getruda zamarzła na śmierć, bo szyby w łoknach miała pomalowane bez mroz w same liście i kwiotki. Zaczli my klupać na szyba i na dźwiyrze, ale żodyn sie niy odzywoł. Chyciył keryś synek za klamka i okozało sie, że jest otwarte, ale strach my mieli tam wlyść. Prziszoł żech du dom i godom to mamulce, to łona sie zaroz łoblykła i szli my tam do nij. Okozało sie, że Getruda żyła, ale boła sie wylyść spod pierziny i grzoła sie yno od kota z kerym spała. Mama i słożyła ogiyń pod blachom i uwarziła teju.
Getruda sie fest radowała, bo najbardzij sie boła o swoji kwiotki na łoknach. Szyby miała podwojne i miyndzy nimi miała pełno mechu nacisnyte, ale taki był mroz, że gwoździe w delinie miały biołe czopki od przemarzeliny i ściany tyż od dołu były biołe od mrozu. Kwiotkom od Getrudy niy poradziył żech sie nadziwić. Tak zima w izbie, a łony kwitły na całego. Muszkatki, ruzyndle i szwarne pachołki (znane pod nazwą: pelargonie, geranium i niecierpki). Tak mi sie te kwiotki podobały, że Getruda pedziała: przidź synek na wiosna, to ci dom rywiki z tych szwarnych pachołkow. Długo my potym te szwarne pachołki cichtowali w doma i tyż nom piyknie kwitły bez cołki rok.
Komentarze