Niy wszystko sie do odczytać, bo to poniszczone i wytarte, ale i tak tego dużo. W najbliższym czasie byda wom posyłoł te bojki, ale musza to po naszymu przerobić. Starka Maryjka, wielko Ślonzoczka, zapisowała je czystom polszczyznom, chocioż nom za dziecka łosprowiała te opowiostki po naszymu. Nikere se przipominom, jak my jom słuchali w zimowe wieczory, a najbardzij radzi my słuchali dycko tych bojek, w kerych źli ludzie byli pokorani, a dobrzi nagrodzyni, tak jak to dycko w bojkach bywo.
Dzisioj poczytejcie o jednym zdarzyniu, bezmała prawdziwym.
Rzecz dzioła sie wtedy, jak lasy dzisiejszyj Marjanki siongały daleko i szyroko. Na jego połnocnyj stronie stoła mało drzewiano chałupka, w keryj miyszkała wdowa z dwiyma cerami. Jak jeszcze żył jeji chop, kery był kowolym, przijyżdżało do kuźnie mocka młodych karlusow, kerzi radzi by pozolyciyli z piyknymi cerami. Niyjedyn by sie ożyniył u kowola, ale łone były fest wymyślate i czekały na galana z bogatego domu, kery by ich wywioz do wielkigo swiata. Na biydoka ze wsi, kery by ich do roboty w polu zaprawiył, niy łobejrzałyby sie.
Jednego, słonecznego, jesiynnego dnia, jak jejich matka poszła do wsi do chorego, cery sie straciyły. Ludzie godali, że bez wieś jechali Cygony i je porwali. Wdowa, jak wrociyła do chałupy, zastała jom połotwiyrano i pusto. Długo potym siedziała na gonku przed chałupom, zamyślono i wpatrzono w puste miejsce po swojich piyknych cerach. Mijały miesionce, a wdowa durch czekała w nadzieji, że obie wrocom nazod. Z dnia na dziyń marniała w oczach z tyj wielkij zgryzki, aż jednego dnia umrzyła. Dobrzi ludzie pochowali jom na kerchowie przi kościele.
Za pora lot ludzie ze wsi, kerzi pod wieczor chodziyli po chrost do lasa, widzieli kole opuszczonyj kowolowyj chałupy na łonce jakoś paniczka cołko po biołu. Wyglondała tak jakby na kogoś czekała i szpacyrowała pomału tam a nazod. Bioły klajd, w kery była obleczono, wyglondoł choby był z pajonczyny utkany abo z mgły wieczornyj, zaś gymba zasłaniała bioło chustka i żodyn niy umioł jom poznać.
Ludzie tłumaczyli se to tak, że to musi być duszyczka od tyj wdowy, kero czeko nadarymnie na powrot swojich porwanych cerek. Jednak żodyn potym nigdy wiyncyj tych kowolowych cer niy widzioł. Przepadły jak kamiyń w rzyce.
Komentarze