Ci, kerym sie to przitrefiyło, niy zdowali se sprawy, po czym sie chodzi i niy czuli żodnego bolu abo tyż hycu czy zimna. Dopiyro jak tyn błyndny łognik sie straciył, czary przestały działać i wtedy dopiyro czuło sie bol, zimno i przemynczynie po takij koszmarnyj nocy.
Ale niy zawsze taki posmykany człowiek rano sie łobudziył, bo zdarzało sie czasym, że takigo grzysznika błyndny łognik zakludziył na taki barzolaste trzynsawisko i tam niyszczynśnik sie topiył.
W naszyj wsi miyszkoł tyż jedyn taki chachor, Ernest mu było na miano. Niydbalec śniego był i na dokłodka ożralec, kery piył gorzoła na umor. Wszystko, co zarobiył, poradziył przepić i jak wracoł do chałupy, biył swoja baba i dziecka. Niyroz uciekali przed nim do somsiadow, bo ich goniył i groziył, że wszystkich pozbijo. Jego szwigra mu czynsto godała, że przidzie na niego sprawiedliwość kiejsik, ale łon se z tego nic niy robiył i śmioł sie ze wszystkich, kerzi go straszyli utopcami i błyndnymi łognikami. Roz to go nawet jego szwager chcioł wystraszyć, bo żol mu było tych dziecek. Przeblyk sie z jednym somsiadym w biołe płachty i zawachowali sie na niego pod lasym. Jak szoł kole połnocy naprany, to wyskoczyli na niego i hiby mu spuściyli pasami. Nic to jednak niy pomogło i Enst dalij robiył swoji.
Jednego razu jednak Enst niy prziszoł dudom i piyrszy roz mogli sie wszyjscy wyspać w spokoju. Jak go rano zaczli wszyndy szukać, to znojdli yno jego tasza z werkcojgym mularskim na skraju trzynsawiska i ślady po jego szkarbołach, kere kludziyły prosto na barziny, kaj żodyn ni mioł opowogi wlyźć.
Za pora dni, jak ludzie niyskoro przechodziyli kole tych moczarow, ujrzeli człowieka do połowy zapadnytego w barzinie, kery zamiast oczow mioł w głowie dwa jasnomodre łogniki. Człowiek tyn fechtowoł rynkami i pokazowoł w strona swojij chałupy, a przi tym wymowioł dwa słowa: „błydne łogniki, błyndne łogniki!”.
Była to na pewno pokutujonco dusza tego ożyroka Ensta.
Zaś jego baba, kero tela przi nim wyciyrpiała, za dwa lata wydała sie za jednego wdowca tyż z naszyj wsi, kery był dobry do nij i do pasiyrbow. Dziecka sie wyszkoliły i wyszły na ludzi, a błyndne łogniki bezmała dalij sie pokazujom nad barzołami.
Komentarze