Roz za czas w miejscowym młynie, kery stoł na Stronkowcu, mloli obiyle na szrotka i monka, ale jak mloli, to porzond we dnie i w nocy, żeby mieć potym czas na załatwianie inkszych spraw. Do tego młyna na Stronkowcu przichodziły w nocy utopki, żeby sie ogrzoć. Utopki to były stworzynia durch do ludzi podane, tela że dużo myjnsze, taki choby krasnoludki. Miały łone przeważnie czerwono oblyczka i na łepie tyż czerwono mycka, zaś prawo noga mieli zakończono końskim kopytkiym, a nikere miały zwykłe nogi, ale palce w nich zarosnyte flosami, tak choby kaczka abo gyńś. Chocioż to były taki małe ludziki, to miały siła, keryj by sie niy powstydziył nojwiynkszy atleta.
Te utopki na Stronkowcu, kere do młyna przichodziyły, bardzo przoły starymu młynorzowi, kery był dobry do nich. Za to, że mogły sie ogrzoć przi piecu, kery stoł w rogu, pomogały nosić starymu młynorzowi ciynżki miechy z żytym i pszynicom, a potym ukłodały w sztaple miechy z pomlotom monkom. Jedyn roz jednak stary młynorz był chory i ni mog som mloć w nocy obiylo. Posłoł do młyna swojigo pachołka, kery niy był zgodliwy i z kożdym sie dycko wadziył przi robocie. Zapomnioł mu jednak pedzieć, żeby wygnoł koty z młyna, kere sie wylegiwały przi piecu, bo przidom w nocy utopki, a łone sie nojbardzij kotow bojom.
Utopki prziszły do młyna i tym razym i tak jak dycko wołały dlo pewności pod dźwiyrzami: „Młynary! Som tam kociary? Bo jak som, to ich wyrzyńcie, bo chcymy sie ogrzoć”.
Odpedzioł im inkszy głos tym razym i łone juzaś sie o to samo spytały, ale parobek Francik, kery dycko na sprzyk robiył, drugi roz im odpedzioł, że ni ma żodnego kota w młynie, kole pieca w rogu.
Jak utopki powlazowały do młyna i ujrzały te kocury, to uciekały jak diobli z młyna, że yno sie kurziło za nimi i wrzeszczały, że sie pomszczom na tym nowym młynorzu. Młody ich wyszydziył i nic se z tego niy robiył.
Za jaki tydziyń po Wielkanocy wracoł kole połnocy dudom z muzyki i szoł podpity kole rzyki. Nogle usłyszoł jakiś głos od młodyj dziołchy o pomoc. Pomyśloł, że jakoś chyba pobłondziyła i wpadła do rzyki, toż gibko szoł w te miejsce, kaj tyn głos usłyszoł. Schylił sie nad sama woda i wyglondoł tyj młodyj dziywki, ale nikaj jom niy widzioł. Nogle słyszy głos: „prziszła kryska na matyska!”. Zjeżyły mu sie szkuty na łepie, ale już niy było dlo niego ratunku, wpod do głymboczyny, cicho yno woda zapluskała i przemondrzały pachołek od młynorza utopiył sie na dobre.
Komentarze