Jeździył po nia do cegelnie aż do Stanowic przez las, za kerym była mało wioska w takij mokryj dolinie. Przejechać bez ta wieś było sromotnie ciynżko, bo droga przez nia była gliniasto, pełno dziur, w kerych sztyjc woda stoła, nawet wtedy, chocioż długo niy padało. Ludzie z tyj wsi niy dbali o nic, a o naprawianiu drogi ani słyszeć niy chcieli. Wiydli lyniwe życi i nawet swojich polow niy obrobiali, znani byli z chacharstwa i yno czekali, kogo by osnorzić z dobytku.
Formoni niychyntnie przez ta wieś jeździyli i niyjedne przeklyństwo z gymby wypuściyli skuli tyj złyj drogi, ale była to najkrotszo droga do wspomnianyj cegelnie, jak tyż do Rybnika, kaj czynsto na torg jeździyli.
Było prawie po wiynkszych dyszczach, jak Francik Grabara mioł prziwiyź ostatni szub cegły tymu gospodorzowi, co budowoł. Było tych cegeł poł sztuska wiyncyj, niż dycko woziył, ale niy opłocało sie jechać dwa razy, toż na jedyn roz to Francik zaladowoł, bo konie mioł dobre to sie niy boł, że niy uciongnom, tela że go ta zło droga szterowała. Trefiyło już doś niyskoro po połedniu przejyżdżać bez ta wieś i jak był prawie w pojstrzodku drogi koła z jego rafioka tynyły coroz głymbij, aż wreszcie wpod pod same osie i konie niy poradziyły dalij fory ruszyć. Francik poganioł wiela poradziył te swoje konie i za kerymś szkubnyciym rozsypało sie zadni koło na dokłodka złego. Ludzie z tyj wsi prziszli ku Francikowi, ale żodyn sie niy ruszył z miejsca, żeby mu pomodz tyn woz wyciongnyć, stoli i prziglondali sie, jak formon som sie morduje z zaladowanom forom, a jak sie koło rozleciało, to sie na cołki głos śmioli z Francika. Niy znojd sie ani jedyn, żeby mu pożyczoł koła do wozu, musioł som cołko cegła rozladować kole drogi, a niy było to tak ajnfach, bo musioł to nosić dwadziescia metrow dalij, kaj niy było marasu. Było już cima, jak mu sie udało z proznym wozym i o trzech kołach dudom ruszyć. Ciepnył yno przeklyństwo na złych ludzi, kerzi mu pomodz niy chcieli. Przijechoł niyskoro w nocy dudom i baba już czekała wystraszono na niego, kaj tak długo zabawiył. Poszoł zaroz do somsiada, żeby mu pomog rano po ta cegła zajechać. Somsiod tyż przezywoł na tych bezdusznych ludzi z tyj wsi, jak usłyszoł, co Francika spotkało. Jeszcze ćma było, jak wyruszyli dwiyma forami do tyj wsi. Jak przejechali las, to im dech chyciyło, bo zamiast wsi ujrzeli wielki stow w tym miejscu. W nocy cołko wieś sie zapadła i znojdła sie pod wodom. Złych ludzi na spaniu zaloło, a Francik prziznoł sie somsiadowi, że w tych nerwach pedzioł tym ludziom: „a niych was tu na dobre zatopi w tyj dziurze!”.
Cołko wieś sie straciyła, źli ludzie zostali pokorani, a Francikowi od tego czasu żodyn w droga niy wlazowoł.
Komentarze