– My tyż momy u nas utopce – pisze mi Ferda – a o jednym chcym ci napisać, a je to prowda, bo go widzieli nasz starzik:
„Roz nasz starzik jechoł z pola, a było już chneda ćma i naroz konie stanyły w miejscu i niy chciały dalij iść. Było to na drodze, kaj z jednyj strony był głymboki stow, a z drugij strony „barzina” (tako fest barzolato łonka). Chocioż starzik niy rod bił swoji konie biczym, to teraz jednak był zmuszony prziłożyć im trocha po gyrach. Nic to jednak niy pomogło, konie dymba stowały, ale niy ruszyły z miejsca. Na stawie pokozały sie kolorowe szlajfy, kerych mocka żynyło ku brzygu, tak choby ich wiater gnoł, a wiatru przeca niy było. Starzik sie wystraszył, bo ni mog se nijak takigo czegoś spodziywać. Strach go oblecioł, że cołki spotnioł i niy wiedzioł, co dalij zrobić. W tym szlajfy zaczły sie rozczosować, a do brzygu przibliżoł sie jakiś człowiek, kery był łobleczony w zielone galoty i czerwono jakla, zaś na głowie mioł czerwony kłobuch z piorkiym. Gymba to mioł niby człowiek, ale takosik jakoś wykrziwiono i jedyn ślyp mioł dwa razy wiynkszy niż tyn drugi, a do tego bryle. Jak sie przibliżył ku starzikowi, to uwidzieli, że mioł końskie kopyta zamiast nog.
Tyn utoplec godo: „Wiysz ty chopie, kto jo jest? Jak niy dosz zakurzić fajki, to pożałujesz tego”. Starzik niy dali mu fajki, yno zaklyni na niego: „Ty pieroński utopcu! Niych cie niy widza!” – i na konie zaczli wrzeszczeć, żeby ruszyły. Pomogło, bo konie ruszyły z kopyta, że yno dorniki w lufcie furgały spod kopyt. Utopiec za wozym zawołoł: „Jo jest Heronimek, a za te bluźniyrstwa pożałujesz bardzo, jeszcze sie przekonosz!”. Zrobiyło sie cima w migu, że starzik nic niy widzieli, yno przed sobom jakiś światełko. Myśleli, że to z wioski i w ta strona konie nawrociyli, jadom i jadom i ni mogom dojechać. Dopiyro jak konie zastawiyli i rozejrzeli, kapli sie, że to utoplec ich smyko swojom latarkom.
Musieli w tym miejscu przeczekać aż do rana i jak sie rozwidniło, przijechali du dom i połosprowiali swojimu łojcu. Od tego czasu Heronimek niy dowoł spokoju starzikowi, co noc przichodziył pod łokno w chałupie i prosiył, żeby mu fajka dać pokurzić. W końcu starzik tego niy umioł wytrzimać i poszoł mu dać ta fajka zakurzić. Utopiec siedzioł na mostku i godo do starzika: „Widzisz Honza, jakbyś zaroz doł zakurzić, to by cie niyszczyńscia minyły, a tak roz ci koło wyleciało, dwie twoji krowy sie na barzinie utopiyły, boś ty niy wierził. Od tego czasu ludzie we wsi wierzili, że Heronimek jest i mo życzynie, a kto jego życzynie spełni, bydzie żył długo i szczyńśliwie.
Komentarze