Starzik Józef robiył w hucie Silyjzja na Paruszowcu. Jeździył do roboty na kole, tak jak prawie wszyjscy wielipolanie, kerzi tam tyż robiyli. Bez lato dycko chodziył na mitag, bo to mu lepij pasowało, umioł wiyncyj przi chałupie porobić. Rano wczas stowoł i szoł łonka kosić abo tyż w polu zimioki okopować, bo zanim słoneczko zaczło porzondnie przigrzywać, cołko robota mioł już za sobom.
Roz tyż jechoł na tyj swojij „zuzce” na szychta, a słońce grzoło jak diosi, toż niy jechoł drogom kaj dycko, bo kludziyła przeważnie w słoneczku, ale takim chodniczkiym w lesie nad rzykom Rudom. W jednym miejscu tyn chodniczek skryncoł z kympki ku rzyce, kaj był taki wonzki mostek i trza było koło przeniyść. Nikere młodzioki poradziyli w szwongu bez tyn mostek przeparzić, ale niyroz to przipłaciyli musowom kompielom w Rudzie. Starzik Józef takich gupot niy robiył, bo przeca mioł już swoji lata, ale w tyn dziyń było tak ciepło, toż go pokusiyło. Myśloł se, że choby spod do rzyki, to przinajmnij sie trocha ochłodzi. Fechtnył sie z tyj kympki, ale zdało mu sie, że trocha za gibko sie szwongnył, toż lekko przicis na ritrich żeby przibrynzować. No i stało sie, keta mu spadła i po fertiku, bo przednij brynzy wcale ni mioł. Dźwignył yno szłapy do gory i jedzie na cołki karpyntel, ale w ostatnim momyncie sie jednak wystraszył i skrynciył przed młodymi olszami w lewo na tako łonczka. Jak sie znojd za tymi krzokami ujrzoł na trowie porozkłodane pranie, kere sie suszyło na słońcu. Nie było już żodnyj możliwości, żeby je wyminyć, toż przeparził prosto przez te pranie.
Pod olszom w ciyniu nad Rudom siedzioł utopek i wachowoł te pranie, bo to jego przeca było. Dycko tam w połednie suszył pranie i nigdy mu żodyn takigo czegoś niy zrobiył, nawet kozy kere sie pasły czynsto nad rzykom, niy opowożyły sie wlyźć na pranie, a tukej Józef przejechoł na kwer przez wszystki utopkowe „chadry”, kere trza było na nowo prać. Starzik sie zastawiył dopiyro w sitach przi samyj rzyce i wpod do szlomu pod kolana. Jak wylazowoł potym z kołym na beszong, to juzaś wloz na te pranie i ucioroł je jeszcze bardzij. Utopek szpetnie zaklon i padoł: – Jeszcze tego pożałujesz Józefku, przidzie czas na to, że ci sie odpłaca.
Za trzi lata starzik szoł na pynzyjo i zaczon chować kroliki i kozy. O tym falu z utopkiym downo zapomnioł. Poszoł roz rano, jeszcze cima było, na zaradela, na „zakładzki” pole za Rudom. Nacion kosokiym pełny miech, zaladowoł na swoji koło i śpiychoł sie du dom zanim sie rozwidni. Teraz musioł juzaś bez tyn mostek przelyść, ale z miechym to by niy doł rady. Wzion nojprzod miech ze zaradelom i przelazuje bez mostek. Jak był na pojstrzodku, już niy poradziył miecha udzierżeć, co taki sie jakoś dziwnie ciynżki zrobiył. A tu wroz spod mostka utopek wyskakuje i z przeraźliwym śmiychym do starzika godo: – Prziszła kryska na Matyska!
Starzik puściył miech ze zaradelom do rzyki i śmiatoł du dom jak młody sornik, a po koło, kere na drugij stronie zostało, poszła starka dopiyro po jasnoku.
Komentarze