Miała gyburstag, na kiery nos z Erwinym zaprosiyła. Chopy se siedli zaroz ku sia, bo łoni majom wdycki blank inksze tymaty do łobgodanio. No a my tyż. Najprzod zaczyły my swpominać naszych kamratów, kamratki i przocieli. Potym boło o naszych dzieckach i wnukach, no a dalij to już o roztomajtych babskich sprawach. Zeszło tyż na tymat gyszynków. Chopów już w izbie niy boło, bo wylejźli z chałpy na plac.- Wiysz Cilko, latoś niy dostałach żodnego gyszynku od Józika – pedziała cicho i z jankorym w głosie Hilda. – Doł mi yno mały pukiecik nelkow. – Jo wiym, że czasy som teraz ciężkie i z tyj naszyj pynzyje niy na wszystko styko. Ale żeby tak blank nic? – ciągła dlij.- Jeszcze pora roków tymu kupowoł mi takie wielkie gyszynki! Isto szporowoł na nie bez cołki rok. Pamiyntom tyn geburstag, jak dostałach od niego nowomodny odkurzacz. Niby tyn stary boł jeszcze dobry i chodził jak rakieta, ale łonymu pozdoł się klamornym. Niy bołach tymu gyszszynkowi za bardzo rada, bo jakoś niy poradza się pozbywac z chałpy jeszcze dobrych rzeczy. No ale darmo łomijać w chałpie dwa odkurzacze. Tym bardzij, że z tego nowego boła straszno łozeryjo. Dałach potym tyn stary wnukowi i jego babie. Byli przeca na dorobku. Wiysz jak teraz tego żałuja?!! Józik wdycki mi dowoł praktyczne gyszynki, kiere tak po prowdzie służyły nom łobu.- Mosz recht – padałach. – Jo od Erwina tyż dostowałach yno takie przidajne w chałpie i kuchni gyszynki. Nigdy mi jednak jakoś z nimi miy poradzioł dogodzić. Przeca chopy niy znajom się na tych rzeczach. To kupioł szklonki do kawy, malowane we wrzasklawe kwiotki, to jakieś komiczne tarła do gymizów, kiere cięgiym reklamowali w telewizorze, i kiere leżom po dzisioj w kącie bifyja, bo nijak niy poradza ich poskłodać. A roz dostałach od niego garniec do gibykigo warzynio. Niy dość, że boł ciężki, srogi i jakiś taki niyporęczny, to przi piyrszym warzyniu w nim kartofli, o mało mie niy zabioł, kiedy dekel wysadziyło łod wielkij pary. Jo dyckich se życzyła jakoś mało rzec, ale tako, co by boła yno dlo mie samyj. Mogła to być np. jedbowno chustka na kark, parfin, strzybno ketka, jakiś cwiterek. Ale nigdy tego mi niy doł.Tak my se jeszcze o tych roztomajtych gyszynkach pogadowały, aż łoroz nasze chopy stanyły we dźwiyrzach. Hildzin Józik trzmioł w ręce maluśki pakslik, piyknie łowiony w kolorowy papiór i przewiązany czeronom szlajfkom. Prziszoł ku Hildzie i wręczoł go ji.- Z nojlepszymi zyczyniami, moja babeczko – zawołoł. – Tym razym kupiołech coś, co bydzie yno dlo ciebie.Hilda boła fest ciekawo, co tyż w paksliku je i wartko roztargała papiórek. Naszym łocom ukozoł się lipynsztift, puder i pora jeszcze inkszych babskich ciapradeł. Podziękowała pora razy, ale jakoś uciechy na Hildziny gymbiczce niy uwidziałach.- Hm, hm – zafuczała pod nosym, ale tak, ze Józik tosłyszoł. – Kiedy jo się tym byda malować, kej nikaj niy chodzymy?Józikowi tyz gybis łoklapnoł, bo widzioł, że zaś z gyszynkiym niy utrefioł. Poszkroboł się po głowie i pedzioł;- Pytosz się kiedy? Ano wtedy, jak pódziesz na plac kury łodbywać!!!Wejrzeli my jedyn na drugigo i poczli się śmioć na całe pyski, tak choćby z nojlepszego wice.
Komentarze